"คุณพู่กลิ่นเป็นหญิงสาวโสดวัยสี่สิบต้น ๆ เธอมีพี่สาวและน้องสาวที่ต่างเป็นม่ายทั้งคู่อย่างละหนึ่ง คือคุณพิกุลและคุณพิกัน ทั้งสามเป็นลูกสาวของคหบดีแห่งละแวกนั้น มีทรัพย์ศฤงคารและบริวารมากมาย...แต่ไม่มีบุตร-ธิดาเลยสักคน วันหนึ่ง มีคนเอาทารกน้อยใส่ถาดมาวางไว้ที่ท่าน้ำหน้าบ้านคุณพู่กลิ่น พร้อมจดหมายสั้น ๆ ฝากฝังขอให้ช่วยเลี้ยงเอาบุญเพราะตัวเอง กำลังจะตาย คุณพู่กลิ่นจึงโอบอุ้มเด็กน้อยขึ้นไปเลี้ยงดูด้วยความเวทนา ...เพราะแม่ของเด็กเคยเป็นคนรับใช้ในบ้านเธอมาก่อน…เธอให้ พระที่วัดใกล้บ้านตั้งชื่อให้เด็กน้อยสั้น ๆ ง่าย ๆ ว่า “รัด”คุณพู่กลิ่นให้การอุ้มชู ฟูมฟัก”รัด” เป็นอย่างดี ดีจนเกินไปในความรู้สึกของ พี่น้องและบริวารคนอื่น ๆ ในบ้าน ซึ่งมีเด็กวัยไล่เลี่ยกันอยู่หลายคน รัดจึงเติบโตมาด้วยความรักของคุณแม่ แต่ท่ามกลางเสียงเปรียบเปรยเย้ยหยัน จากคนรอบข้างว่าเป็นไอ้เด็กเก็บตก เด็กในถาด...จนรัดอายุได้สิบขวบ เขาก็สุดจะทนกับความไม่เป็นสุขในบ้าน เขาจึงหนีออกไปอยู่กับครูที่โรงเรียน แม้คุณพู่กลิ่นจะมาตาม เขาก็ไม่ยอมกลับ เพราะเขารู้ดีว่าคุณแม่ของเขาไม่สามารถปกป้องเขาได้จากความเจ็บปวดในใจที่เขาได้รับ...จนรัดอายุสิบสี่ คุณพู่กลิ่นก็ล้มป่วยและเสียชีวิต เธอทำพินัยกรรมยกสมบัติ(ส่วนใหญ่)ของเธอให้กับรัด...ซึ่งนั่นยิ่งสร้างความโกรธแค้น ชิงชังให้กับญาติและบริวารคนอื่น ๆ รัดให้สัญญากับตัวเองและวิญญาณคุณแม่ของเขาว่า...เขาจะใช้ทรัพย์สินที่ได้มาให้เป็นประโยชน์สูงสุด...เขาเดินทางไปเรียนต่อเมืองนอกและกลับมาหลังจาก จบปริญญาโทในอีกสิบสองปีต่อมา...จากเด็กกำพร้า บัดนี้เขาได้กลายเป็นคุณรัดของบริวารจำนวนมากที่ยังคงพำนักอยู่ในเขตบ้านอันเป็นมรดกของเขา...รวมทั้งคุณพิกุล และคุณพิกันซึ่งชะตากรรมทำให้ไปติดบ่วงของคนทรงเจ้าจนหมดตัว เป็นหนี้เป็นสิน ต้องยอมโอนอ่อนเอาอกเอาใจรัดด้วยหวังให้เขาปลดหนี้สินให้ แต่รัดมีเป้าหมายที่สำคัญกว่า เขาวางแผนจะสร้างสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า...เขาจำเป็นต้องแข็งใจ ระบายเหล่าผู้คนที่อาศัยอยู่ในบ้านออกเสียบ้าง ทำให้เกิดความแค้นเคือง และวันหนึ่งเขาก็ถูกปองร้ายหมายชีวิต..."