“พี่ขอโทษนะที่พี่ไม่ใช่ลูกผู้ชาย ทำอะไรลงไปโดยไม่คิดหน้าคิดหลังให้ดีเสียก่อน พี่ขอโทษจริงๆ” อินทนิลโอบกอดรั้งร่างบางเข้ามาหาแนบอก เขารู้สึกผิดเหลือเกินกับสิ่งที่เกิดขึ้น หัวใจสับสนและหนักอึ้งจนมองหาแสงสว่างไม่เจอ “พี่ว่านคะ พี่ว่านไม่ได้...” เตชินีน้ำตาคลอรู้สึกเสียใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น เป็นความผิดของเธอคนเดียวแท้ๆ ที่ทำให้อินทนิลต้องมาเดือดร้อนอย่างนี้ “อย่าร้องไห้นะครับ พี่ขอร้อง ได้โปรดอย่าร้องไห้” อินทนิลรู้สึกถึงความอุ่นของหยาดน้ำตาที่เปียกเสื้อเชิ้ตของเขา ชายหนุ่มรุนตัวของหญิงสาวให้ออกห่างและเชยคางของเตชินีขึ้นมา ค่อยๆ ประคองใบหน้าที่แสนสวยหวานสะอาดเกลี้ยงเกลา ยิ่งเห็นเตชินีร้องไห้น้ำตาคลอ เขาก็ยิ่งรู้สึกหดหู่ใจเพราะการกระทำที่ไม่ยั้งคิดของเขา เมาสุราจนไม่รู้เรื่องรู้ราวจนแต้มราคีคาวประทับตราโสมมลงไปบนเนื้อตัวของผู้หญิงที่ใสสะอาดมีชาติตระกูล มีบิดามารดาและมีหน้าที่การงานที่มีผู้คนให้เกียรติยกย่อง ทุกอย่างมันเป็นความผิดของผู้ชายอย่างเขาที่ไม่รู้จักควบคุมกิเลสตัณหา “พี่ว่านคะ...พี่ว่าน” เตชินีสะอื้นไห้ เผยอปากน้อยๆ ตั้งใจจะบอกความจริงที่เกิดขึ้นในวันนั้นให้อินทนิลรับทราบ เขาจะได้ไม่โทษตัวเองอย่างนี้อีกต่อไป “พี่บอกว่าอย่าร้องไห้ไงครับ ยิ่งแต้มร้องไห้พี่ก็ยิ่งรู้สึกเจ็บ หยาดน้ำตาของแต้มมันตอกย้ำว่าพี่เป็นผู้ชายที่เลวทรามแค่ไหน ถ้าเห็นใจพี่ สงสารพี่บ้างก็หยุดร้องไห้เสียเถอะ เข้าใจไหมครับ” อินทนิลเอ่ยขอเสียงอ่อน ใบหน้าคมเข้มที่เศร้าหมองทอดสายตามองไปที่เตชินีด้วยความเอ็นดูและสงสาร ฝ่ามือหนาใหญ่ประคองใบหน้าแสนหวานเอาไว้อย่างทะนุถนอม ยิ่งเห็นสีหน้าและแววตาของเธอเขาก็ยิ่งรู้สึกผิด ใช้นิ้วกรีดไล้เช็ดน้ำตาที่ไหลเอ่ออาบแก้ม “พี่ว่าน” เตชินีพูดไม่ออก หลับตาลงปล่อยใจให้สัมผัสกับความอ่อนหวานที่ได้รับ โผเข้าไปกอดอินทนิลเอาไว้แน่น หนักอึ้งอยู่ภายในจนพูดอะไรไม่ออก