“เราเลิกกันเถอะ มารุต เพราะว่ายังไงแล้ว เราสองคนก็ไม่มีงานทำ และกรก็กลัวอด...กรขอแยกทางกับรุตนะ กรขอเลือกเงินมากกว่าความรัก” “ทำไมกรพูดอย่างนี้ แล้วสิ่งที่เราสร้างมาด้วยกันล่ะ ข้าวของต่าง ๆ กรจะทำยังไง กรไม่รักรุตแล้วเหรอ” ชายหนุ่มกล่าวด้วยสีหน้าอันแดงกล่ำ เขาไม่โกรธ แต่ได้รู้ความจริงจากปากคนรักของเขา ภรรยาที่ไม่ถูกต้องตามกฎหมาย แต่ถูกต้องทางพฤตินัย “มันไม่มีทางเลือกอื่นอีกแล้ว กรก็ต้องเลี้ยงแม่ของกรเอง และกรก็พูดกับครอบครัวกรแล้วว่า กรจะกลับไปอยู่บ้าน คอยดูแลพ่อแม่ กร...เลือกเงินนะรุต” หญิงสาวเอ่ยพลางเก็บข้าวของอย่างไม่อาลัยอาวรณ์คนรักของเธอเลย “กร...ทำไมกรพูดแบบนี้ได้นะ ตลอดเวลาที่เราอยู่ด้วยกันมา รุตมีเงิน มีทอง รุตก็จะให้กรหมดทุกอย่าง แต่ทำไมตอนนี้ กรช่างใจร้ายมาก จิตใจกรทำด้วยอะไร...บอกรุตทีสิ” ชายหนุ่มเริ่มมีน้ำตาที่ไหลออกมาจากสองข้างแก้มอย่างไม่ต้องมีการสั่งใด ๆเลย “มันก็เป็นธรรมดาของคนนะรุต ถ้าเราลำบากเราก็ไม่อยากที่จะอยู่แบบลำบาก กรคิดว่า กรทำถูกแล้ว กรจะไปอยู่กับน้องก่อน จะไปช่วยน้องกรขายของที่ตลาดนัด อย่างน้อยก็ไม่ต้องมาทนลำบากกับคนที่ไม่มีอะไรอย่างรุตอีก” หญิงสาวพูดด้วยหน้าตาอันเฉยเมยและสายตาที่เย็นชาปราศจากความรักเหมือนแต่ครั้งเก่าก่อน “รุตไม่คิดเลยว่ากรจะทำแบบนี้กับรุต ตอนที่รุตยังมีเงิน กรก็ได้ทุกอย่าง มีทุกอย่าง อยากได้อะไรก็ได้ รุตหามาให้กรหมดทุกอย่าง ทำทุกอย่าง แม้กระทั่งส่งเงินให้ทางบ้านกร กรทำแบบนี้กับรุตได้ยังไง” เสียงมารุตร้องไห้คร่ำครวญอ่อนแอราวกับจะขาดใจ แต่ทว่าหญิงสาวเธอช่างใจแข็งราวกับก้อนหิน มารุตได้แต่เพียงคิดในใจว่า ถ้าไม่มีเหตุผลอื่นใดแล้ว กรกนกเธอจะไม่ทำแบบนี้กับเขาแน่ ๆ