“แม่เมยขา”เสียงเล็กๆทำให้คนที่เพิ่งเดินผ่านไปหันมามอง หญิงสาวรีบคว้าร่างของลูกน้อยอุ้มเดินออกไปทันที ทว่ากลับช้ากว่าคนตัวโตที่ก้าวมาประชิดด้วยความเร็วที่เธอไม่ทันคาดหมาย “เด็กนี่ใคร”แรงบีบที่มือแรงพอที่จะทำให้มาริตาเอ่ยพูดกับเขา “ปล่อยนะ ฉันเจ็บ”แม่หนูปรางพอเห็นว่ามารดาเจ็บก็ก้มลงกัดที่แขนแกร่งเต็มแรง “น้องปราง ปล่อยค่ะลูก”แรงกัดไม่ได้ทำให้ร่างสูงสะเทือนแม้แต่น้อย แม่หนูปรางก็ยอมปล่อยแต่โดยดี ทั้งยังหันไปกอดคอมารดาเพราะความกลัวอีกต่างหาก “ฉันถามว่าเด็กนี่ลูกใคร!” “ลูกฉัน!” “กับใคร”เขาเค้นเสียงเข้ม ดวงตาเริ่มแดงก่ำ “แม่เมยขา น้องปรางกลัว”เสียงสั่นๆของลูกน้อยทำให้มาริตาแข็งใจจ้องหน้าเขากลับ สะบัดแขนจนหลุดจากมือเขา “ลูกของฉัน กับคนอื่น”ใจแกร่งกระตุกวูบ แม้น้ำเสียงกระท่อนกระแท่นของเธอดูไม่น่าเชื่อก็ตาม ทั้งแม่หนูน้อยคนนี้ก็หน้าเหมือนเขาอย่างกับแกะขนาดนี้ เขาไม่ใช่คนโง่ที่จะดูทุกอย่างไม่ออก “อย่างนั้นเหรอ”เขาพยักหน้าด้วยดวงตาแดงก่ำ ก่อนเดินออกไปจากศาลา ศักดิ์ที่เห็นคนเป็นนายเดินผ่านไปจึงรีบเข้ามาหามาริตาที่ยืนร้องไห้เงียบๆไร้เสียงสะอื้นอยู่อีกมุมหนึ่ง