เมื่อความแค้นที่มีมานาน กำลังจะได้สะสาง แต่ติดอุปสรรคอยู่ตรงที่ .. ความรัก เขาจะเลือกสิ่งไหน? ใบหน้าคมเข้มโน้มลงมา ร่างในอ้อมกอดไม่ทันได้รู้ตัวเห็นเพียงเงาคนวูบลงมา กระทั่งริมฝีปากของชีคหนุ่มแนบริมฝีปากจิ้มลิ้ม จูบนั้นเป็นสัมผัสนุ่มนวล ไม่ได้จาบจ้วงเลย เว้าวอนเนิ่นนานจนเธอเผลอกอดเขาเช่นเดียวกับที่เขากอดเธอไว้ราวกับเป็นสมบัติที่หวงแหน แต่แล้วเหมือนสวรรค์แกล้ง เขาเป็นฝ่ายผละแล้วลุกพรวดเอ่ยเสียงห้วน “เราเผลอไป ลืมมันซะลิเดีย” ร่างสูงใหญ่จ้ำอ้าวออกจากกระโจมไม่ได้สนใจต่อลิเดียที่บัดนี้น้ำตาอาบน้ำอีกครั้ง เธอลูบริมฝีปาก จะลืมไปได้อย่างไร ใบหน้าของชีคหนุ่มแสดงความเจ็บปวด เจ็บมากที่เขาทรยศต่อบรรพชน เขาไปจูบลูกสาวของผู้ที่โค่นล้มพระราชวงศ์ได้อย่างไรกัน เขาเป็นถึงชีค ผู้ปกครองคนของคนในเผ่า เขามีหัวใจไว้เพื่อคนในเผ่า หัวใจของเขาถูกพรากวิญญาณไป ณ ตอนนั้น ที่เหลืออยู่เป็นเพียงร่างกาย หัวใจทำไม? ถึงได้รู้รส..โหยหา ..รู้รสคิดถึง.. นัยน์ตาของรามิลมองไปยังท้องฟ้า ซึ่งมีดวงจันทร์ทอแสงนวล มีดวงจันทร์ในตอนนี้ที่เขานึกเปรียบไว้ว่าเป็นเขา เขาคือดวงจันทร์ของผืนทราย ผืนทรายคือคนของเขา เขาควรมีตา มีใจให้กับคนของเขา แต่ไยเขาถึงต้องมีตา มีใจกับผู้หญิงตัวเล็กๆที่เป็นลูกสาวของศัตรูด้วย รามิลสูดกลิ่นทะเลทราย กลิ่นหนัง กลิ่นยาสูบ กลิ่นไฟที่ก่อไปทั่วบริเวณที่พัก ทั้งหมดนี้คือความจริง เขาอยู่เพื่ออัมมาน จะทรยศกับผู้คนในอัมมานเพียงเพื่อผู้หญิงที่ชื่อลิเดียไม่ได้