"“วิธีสกปรก..? แบบ..คืนนั้นรึเปล่า? อา..สาวน้อยกลางสวน..คงไม่เคยมีใครมาทำให้ด่างพร้อยละสิ ..จุ๊..นี่เราเป็นคนสร้างรอยมลทินให้หรือเปล่าวะ?” เขาเอามือตบปากตัวเอง เป็นการยั่วเธอ พริมโรสจ้องไปแน่วแน่ ขณะกำกิ่งไม้ในมือแน่น พอมันทำท่าจะย่อตัวลงมา เธอก็ลุกพรวด กระหน่ำไม้ใส่หน้ามันทันที แต่..กิ่งไม้เท่านิ้วมือ แถมยังแห้งกรอบเสียอีก เพียงฟาดไป มันก็หัก ขณะคนถูกฟาด แค่เอามือลูบแก้ม แล้วก็กระชากแขนเธอเต็มแรง “สงสัยชอบบทโหด ตบ จูบ.แน่ๆ!” “ฉันจะไปออกสื่อ ประจานแก!” เขาไม่รอฟัง ฉกริมฝีปากมาทันที พริมโรสดิ้นสุดชีวิต ไม่นึกไม่ฝันว่า จะเกิดเหตุซ้ำ ในสถานที่ ที่เป็นบ้านของเธอแท้ๆ เธอนึกถึงวิธีกัดลิ้นมันอีก..แต่..ทำไม..ทำไม... มือเท้าเธออ่อนแรง..ร่างกายก็เหมือนจะเบาโหวง ไร้น้ำหนัก .ไม่มีแม้แต่แรงจะทรงกาย จนแขนแข็งแรง ที่รัดร่างเธอคลายออก เธอก็คล้ายจะซวนเซทีเดียว ตาของ..มัน.. พริมโรสยกมือถูริมฝีปากแรงๆ แค้นจนอยากร้องไห้ ถ้าเพียงแต่ มันจะยิ้มเยาะ หรือ ถากถาง เธอก็จะ..ฆ่ามันเสียเดี๋ยวนี้เชียว “เช้าบ้านเถอะ.. ดีใจนะ ที่ได้เจอเธออีก..ผม..มามองหาหลายวันแล้ว..” แล้ว ร่างสูง ก็หันกลับ ไปโดดชึ้นเรือ เพิ่งหันมาอีกที ก็ตอนขึ้นไปบนเรือแล้ว พอมองไป เขาก็จุปาก เมื่อไม่เห็นหล่อนแล้ว.... แววตาเขาอ่อนลง ขณะยกกล้องขึ้นส่องหา เห็นร่างในผ้านุ่งยาว เดินราวคนไม่สบาย ไปเกาะต้นไม้ หนังสือที่ยกขึ้นแนบอก บอกให้รู้ว่า หล่อนใช้มันเหมือนจะปกป้องตัวเอง ยอมรับว่า..เขาไม่เคยเจอผู้หญิงแบบนี้.. หล่อนมีหลายอย่าง ที่เขาไม่เคยเจอจากผู้หญิงที่แวดล้อมเขาเลยจริงๆ ไม่ใช่เฉพาะ หล่อนเป็นชาวสวนจนๆ ไม่แต่งหน้า ไม่แต่งตัวเฉิดฉาย แต่หล่อนมีหลายสิ่งที่คู่ขาเขาไม่มี นั่นคือ ความกล้า ที่จะมาปะทะกับเขา สายตาชิงชัง ที่ไม่เคยมีผู้หญิงคนไหนมองเขาแบบนี้ หลายสิ่งหลายอย่าง เหมือนจะมารวมกันในวันที่..หล่อน..กัดลิ้นเขา"