ร่างนี้ชื่อนี้ยุคนี้ไม่ใช่สิ่งที่อรัญญิกาในร่างของเซี่ยอิงลั่วคุ้นเคย แต่นั่นก็ไม่ร้ายเท่ากับต้องแต่งเข้าวังปีศาจ เป็นพระชายาของอ๋องปีศาจ จิ่นอ๋องจึงแนบริมฝีปากลงบนขมับข้างหนึ่งแล้วตรัสออกมา “ข้ารักเจ้า” ได้ยินแล้วร่างกายบอบบางในอ้อมแขนคล้ายชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะตามมาด้วยการเบียดกายเข้าหาแนบชิดยิ่งกว่าเดิม เมื่อชายารักตอบกลับเช่นนี้ท่านอ๋องห้าก็ได้แต่นิ่งเงียบแล้วปล่อยให้เสียงรถม้าแล่นกึกกักด้านนอกกลบความเงียบงันระหว่างนางกับเขา จนกระทั่งใกล้เขตวังอู่เทียนนั่นแหละถึงได้ก้มมองแววตาใสกระจ่างของชายารักซึ่งนางเองก็กำลังมองเขาตาไม่กะพริบเช่นกัน “ท่านอ๋อง” “หืม?” “ขอบพระทัยที่ทรงรักทรงถนอมสตรีโง่งมอย่างหม่อมฉันนะเพคะ” “เจ้าโง่งมหรือไม่ คงเป็นเจ้าที่รู้ดี แต่สำหรับข้าแล้ว ไม่ว่าเจ้าจะเป็นเช่นไร ข้าก็ล้วนรักล้วนถนอมทั้งสิ้น” “ท่านอ๋อง” นางเรียกด้วยตาแดงๆ แล้วโอบกอดเขาแนบแน่น แม้กระทั่งรถม้าหยุดหน้าตำหนักอิ๋งชุนแล้วก็ยังไม่คิดจะลงมาเลยแม้แต่น้อย จนกระทั่งเสียงองครักษ์จางดังขึ้นนั่นแหละถึงได้ดึงชายแขนเสื้อของท่านอ๋องเบาๆ “หม่อมฉันเมื่อยเหลือเกิน เดินเข้าตำหนักไม่ไหว ท่านอ๋องทรงอุ้มหม่อมฉันลงไปได้ไหมเพคะ” “ชายารักเมื่อยหรือ” จิ่นอ๋องเชยคางมนของเซี่ยอิงลั่วขึ้น มองเข้าไปในดวงตาเต้นระริกของนาง “ในเมื่อชายารักเมื่อยขนาดนี้ ข้าจะใจร้ายปล่อยให้เดินได้เช่นไร ไปเถิด ข้าจะไปส่งถึงเตียง ดีหรือไม่” คำพูดของท่านอ๋องอาจทำให้พระชายาเขินอายจนได้แต่ซุกอยู่กับอ้อมอก ทว่าสำหรับจางอี้เทากับองครักษ์คนอื่นๆ ที่เฝ้าติดตามมานั้นล้วนต้องลอบปิดกั้นสัมผัสทั้งหกทั้งสิ้น จะว่าไประยะนี้ท่านอ๋องทรงขยันพูดจาหวานๆ กับพระชายามากไปหรือเปล่า เหตุใดถึงไม่นึกสงสารคนมีกำลังภายในอย่างพวกเขาเลยแม้แต่น้อย สิ้นน้ำเสียงเอาใจ เหล่าองครักษ์จึงได้เห็นท่านอ๋องอุ้มพระชายาลงจากรถม้า แล้วเดินเข้าไปในตำหนักอิ๋งชุน ตลอดเส้นทางนั้นมีนางกำนัลขันทีหลายคนที่ต้องคุกเข่าหลุบตา ไม่กล้าแม้จะมองภาพใกล้ชิดนั้น เห็นอย่างนี้แล้วจางอี้เทาก็ได้แต่บ่นในใจว่า ท่านอ๋องกับพระชายาช่างขยันทำให้ผู้อื่นเดือดร้อนเหลือเกิน ***เพื่อความสะดวกของนักอ่าน ทางไรท์ได้เพิ่มตอนพิเศษให้ท้ายเล่มแล้วนะคะ*** ฝากผลงานด้วยนะคะ ขอบคุณทุกการสนับสนุนค่ะ กุ้ยฮวา