“ผมมีเรื่องจะแจ้งให้คุณทราบ” เธอจ้องดวงตาคมกริบของเขาอย่างใคร่รู้ “คืนนี้จะมีการบูชายันที่หมู่บ้านนี้” เธอกลอกตาไปมาแล้วยกไหล่ “ก็ตามสบายซี มาขออนุญาตฉันทำไม” เขาหัวเราะเบาๆ ใช้เวลาอึดใจหนึ่งจ้องหน้าเธอ แล้วเริ่มต้นเดินวนเธอเป็นวงกลม “ถ้าคุณเคยได้ยินเรื่องเล่า เกี่ยวกับการใช้สาวพรหมจรรย์ในการบูชาเทพหรือภูตผีปิศาจละก็ คุณน่าจะเดาได้นะว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น” “หมายความว่าไง” หัวใจของเธอเต้นระรัวขึ้นมาทันใจ “สาวพรหมจรรย์ นี่คงไม่ได้หมายความว่า” “เริ่มฉลาดขึ้นแล้ว” เขากระดกคิ้วยิ้มเยาะ “ถ้าเกิดหัวหน้าหมู่บ้านรู้ว่าคุณยังสดอยู่ละก็ คืนนี้คุณคงไม่รอดแน่” “ป่าเถื่อน นี่มันสมัยไหนแล้ว ฉันไม่เชื่อที่คุณพูดหรอก” “ก็ตามใจซี แต่ผมเตือนคุณแล้วนะ” สองขาของหญิงสาวขยับทันที เหงื่อเริ่มผลิผุดไปทั้งตัว “แต่ฉันมีแหวนของคุณนะ จำได้ไหม แหวนสุดหวงของคุณไง ถ้าเกิดพวกนั้นเผาฉัน แหวนของคุณก็คงจะถูกหลอมละลายไปในกองไฟด้วย” คราวนี้เขาหัวเราะเสียงดังกว่าเก่า “ใครบอกว่าเขาจะเผา” เขายกนิ้วมือขึ้นทำท่าปาดคอ หญิงสาวใจหายวาบ กลืนน้ำลายลงคอที่แห้งผาก “ผมก็แค่รอตัดนิ้วของคุณตอนเสร็จพิธีก็แค่นั้นเอง” หัวใจของสาวไทยทรุดฮวบ กระดูกกระเดี้ยวอ่อนยวบเป็นสำลีไปหมด เธอจับคอของตนเองแล้วรู้สึกเจ็บแปลบในอก เมื่อนึกถึงปลายมีดแหลมคม ทำให้ช่องท้องอึงอลจนเกิดอาการคลื่นไส้ “ถ้าไม่อยากถูกเชือดคอแล้วเผาทั้งเป็นละก็ ยอมให้ผม…”