หนังชีวิตของผม แต่ก่อนเป็นคนเรื่อยๆเฉื่อยชา เหมือนกับว่าเป็นคนไม่มีหัวใจ เลยทำทุกอย่างเพื่อติดไฟในใจให้ได้ จึงเป็นเหมือนผีบ้าร่านเร่ามากมาย อะไรๆก็อยากคิดอยากทำไปหมด พอเริ่มติดไฟได้ น้ำแข็งในหัวใจละลาย เริ่มมีความรู้สึกรู้สาอะไรขึ้นมาเรื่อยๆจนมากเกินไป ประสบพบเจออะไรก็หวั่นไหวไปหมด ชอบนั่นชอบนี่รักคนนั้นเกลียดคนนี้ไม่มีว่าง จนไฟในใจร้อนแรงเกินไป ทำให้ระเบิด เป็นบ้าอยู่กับชีวิตกึ่งจริงกึ่งฝันเป็นช่วงๆ แรกๆก็มีความสุขสนุกสนานดีอยู่ ต่อมาก็เจ็บปวดเรื่อยๆทั้งวันทุกวันเพราะใช้ไฟในหัวใจมากไป พอเชื้อเพลิงหมดก็หมดอาลัยตายอยากจนอยากตายไปสองครั้ง เป็นอย่างนี้อยู่สามครั้ง พอครั้งสุดท้ายก็รู้แล้วว่า ไม่มีหัวใจหนะดีแล้ว จะได้อยู่เย็นเป็นสุข ไม่ต้องรู้สึกรู้สาเวียนวนจนเจ็บปวดหัวใจอีก จึงคิดว่าเป็นเหมือนไซบอร์กอะดีที่สุดแล้ว ถึงมันจะมีแต่สมองกับร่างกายทำให้แห้งแล้งไปหน่อย แต่ก็คุ้มค่าที่ว่า ไม่ต้องมาเจ็บปวดหัวใจอีก ครั้งสุดท้ายนี้คงจะจบจริงเรื่องหัวใจ ไม่ต้องหลงไหลรักใคร่ใครยังดีกว่าอีก อยู่คนเดียวในทางจิตใจไปเรื่อยๆ ดูนั่นชมนี่ ก็ชีวีชื่นบานสนุกสนานดี สุดท้าย ทุกอย่างก็จบลงด้วยดีจริงๆ คือ แยกย้ายกันไปที่ชอบที่ชอบ ถ้าชอบที่เดียวกัน เดี๋ยวก็ไปเจอกันเอง แล้วก็ใช้ชีวิตเหมือนการบรรเลงเพลงรักไปชั่วนิรันดร์แค่นั้นเอง