“แม้จะรู้ว่าเส้นทางที่อัญญาเลือกนั้นวันข้างหน้าหญิงสาวจะต้องพบกับความเจ็บปวดและบอบช้ำ แต่หนึ่งหัวใจของดลลธีก็พร้อมที่จะปกป้องและคุ้มครองเธอตลอดไป” ท่ามกลางเรื่องราวแสนเจ็บปวดมากมาย ดลลธีไม่เคยทิ้งอัญญา ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++ “คำถามสุดท้าย...พี่ดลชอบอัญญ์ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” ร่างสูงชะงักไปเล็กน้อย มือหนาหยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาเช็ดปากตัวเองด้วยความรวดเร็ว พร้อมกับค่อยๆ วางแก้วน้ำลงช้าๆ หลังจากที่เจอประโยคคำถามที่ไม่คิดว่าจะได้ยินจากผู้หญิงตรงหน้า ถึงจะสำลักน้ำที่ดื่มเข้าไป แต่ดลลธีก็ยอมตอบคำถามของอัญญาด้วยโทนเสียงที่มั่นคง “ตอนอัญญ์เรียนมัธยมต้นครับ ตอนเราเจอกันครั้งแรกที่บ้านของไอ้วิณณ์” “แต่ตอนนั้นพี่ดลก็มัธยมปลายเองนะคะ อีกอย่างอัญญ์ก็ได้ยินพี่วิณณ์พูดถึงพี่ดลให้ฟังบ่อยๆ ว่าพี่ดลมีหญิงสาวสวยมาชอบมากมาย ขนมนมเนยได้กินไม่ขาด ดอกไม้เอย ของขวัญเอย...พวกเธอทุกคน พี่ดลไม่มีใจให้ใครเลยสักคนเหรอคะ” ถามเสียงแผ่ว ใบหน้าเริ่มมีอุณหภูมิสูงขึ้นอย่างควบคุมไม่ได้ “ไม่หรอกครับ เพราะพี่มีใจดวงเดียว และตั้งแต่ตอนนั้นจนถึงตอนนี้ก็ยังมีผู้หญิงแค่คนเดียวที่ได้เป็นเจ้าของ” “แล้วทำไมพี่ดลไม่บอกกับอัญญ์ล่ะคะ ที่จริงอัญญ์ก็พอจะเดาออกอยู่บ้างแหละ แต่พี่ดลไม่บอก” ถามด้วยความไม่เข้าใจ ชอบเธอ แล้วทำไมไม่บอกเธอ “ความจริงพี่ตั้งใจจะบอกความรู้สึกพี่ให้อัญญ์ทราบเมื่อหลายปีก่อนแล้วนะครับ ในงานวันเกิดอัญญ์ ตอนที่อัญญ์เรียนอยู่ปีหนึ่ง...ตอนนั้นพี่ช้ากว่าเขาไปแค่ก้าวเดียว”