เนื้อหาสังเขป หนังสือเล่มนี้ “เหมาะสำหรับลูกที่รักพ่อแม่และพ่อแม่ที่รักลูก” ที่จะทำให้น้องๆ ที่เรียนไม่เก่ง สอบได้เกรดไม่ดี สอบไม่ติด รวมทั้งผู้ปกครองที่หมดหวัง สิ้นหวัง เสียใจ หมดกำลังใจ ท้อแท้ ที่ลูกเรียนไม่เก่ง สอบไม่ติด เหมือนลูกชาวบ้านเขา อย่าพึ่งสิ้นหวัง หนทางข้างหน้ายังมีอีกไกล ผมเชื่อว่าหนังสือเล่มนี้จะทำให้น้องๆและผู้ปกครองมีกำลังมากขึ้น อนาคตของน้องๆ อาจจะดีกว่าเพื่อนบางคนที่สอบติด หรือได้เกรดดีกว่า ผู้เขียนเป็นเด็กชายบ้านนอกคนหนึ่ง เป็นนักฟุตบอลของจังหวัด ของภาคเหนือ ตั้งใจเรียนหนังสือมีผลการเรียนดี แต่ก็ต้องมาตกหลุมดำชีวิต ไม่สนใจเรียนหนังสือ โดดเรียน เคยสอบได้เกรดไม่ดีเอามากๆ ต้องแก้ไขเกรดให้ได้มากขึ้นเพื่อโกหกพ่อ - แม่ แต่มาโดนจับได้ตอนผลสอบ ม.5 เทอม 2 เพราะผู้เขียนแก้ไขเกรดไม่ทัน เทอมนี้ได้เกรดเฉลี่ยแค่ 0.80 ทันทีที่คุณพ่อท่านเห็นเกรด พ่อไม่พูดอะไรแต่น้ำตาไหล ผู้เขียนตกใจมาก สั่น ทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ร้องไห้ เสียใจ ที่ทำให้ “พ่อ” ร้องไห้ ผิดหวัง แต่ทันใดนั้นก็ได้มีมือของผู้หญิงคนหนึ่งที่เราเรียกว่า “แม่” เข้ามากอดและพูดกับเราว่า “ไม่เป็นไรลูกเอาใหม่” มันเป็นเสียงของผู้หญิงธรรมดาๆ คนหนึ่ง ที่มีความรู้แค่ ป.4 แต่คำพูดนั้นมันยิ่งใหญ่มาก ผู้เขียนเข้าเรียน ปริญญาตรีมหาวิทยาลัยรามคำแหง ใช้เวลาเรียนแค่ 2 ปีครึ่ง ก็จบปริญญาตรีผู้เขียนได้เห็นรอยยิ้มของพ่อและแม่ ดูท่านมีความสุขมาก มันทำให้ภาพที่ผู้เขียนจำติดตาวันที่พ่อร้องไห้ ภาพนั้นมันได้หายไปจากใจของลูกคนนี้แล้ว หลังจากนั้นผู้เขียนก็มาตกหลุมดำชีวิตครั้งที่ 2 ทำให้ครอบครัวเกือบหมดตัว จากการลงสมัครรับเลือกตั้งเป็น สจ. ตั้งแต่อายุ 25 ปี ต้องหนีเข้ากรุงเทพฯ มีโอกาสทำงานการเมืองกับรัฐมนตรี ต้องเข้าไปทำงานการเมืองในจังหวัดบุรีรัมย์เพื่อช่วยคู่แข่งกับตระกูลการเมืองดังของจังหวัดบุรีรัมย์ เกือบเอาชีวิตไม่รอดจากการเมืองบุรีรัมย์ จากประสบการณ์ทางการเมืองที่ได้รับ ทำให้ผู้เขียนค้นพบว่าการจะเป็นรัฐมนตรีได้นั้น ต้องมีเงินมากเป็นหลักร้อยล้านบาท หรือมีความรู้และมีชื่อเสียง ทำให้ผู้เขียนวางเป้าหมายในชีวิตใหม่ ต้องเดินทาง 100,000 ไมล์ เพื่อไปสู่เป้าหมายการได้เป็นรัฐมนตรี ด้วยการเดิน 20,000 ไมล์แรก ด้วยการเรียนจบปริญญาโท เศรษฐศาสตร์การเมือง และก้าวเดินต่ออีก 30,000 ไมล์ ด้วยการเรียนจบปริญญาเอก ด้านการบริหารการพัฒนา ในบริบทสังคมไทย มีดุษฎีนิพนธ์ที่จะสามารถสร้างรากฐานที่มั่นคงให้กับบ้านที่ชื่อว่า ประเทศไทย ผู้เขียนได้สร้างรอยยิ้มอันยิ่งใหญ่ให้คุณพ่อกับคุณแม่ ด้วยการมีคำนำหน้าว่า “ดร.” เป็นเจ้าของบริษัทสัมปทานเหมืองแร่ใน สปป.ลาว และกำลังก้าวเดินต่อไปอีก 50,000 ไมล์ เพื่อสู่การเป็นรัฐมนตรี ถึงแม้ว่าก้าวที่เหลืออีก 50,000 ไมล์จะไม่สำเร็จ แต่วันนี้เขาก็เดินทางมาไกลแล้ว จากเด็กชายเกรด 0.8 มาเป็น ดร. ในวันนี้