ใครบางคนได้กล่าวไว้ แม้ไม่ได้เห็นหน้า เห็นแค่ ‘ราวตากผ้า’ ก็ยังดี เพราะ 'กล้า' ที่จะรัก แต่ 'ไม่กล้า' ที่จะบอกความรู้สึก ดังนั้น... ต้องรักจึงได้แต่เฝ้าราวตากผ้าของเขาต่อไป -..- ครั้นจะสารภาพรักกับเขา โอบพสุ ก็ดันเห็นเธอเป็น ‘เด็กผู้ชาย’ ซะงั้น ‘ไม่เอาหรอก รักเตะบอลไม่ได้เรื่อง เล่นเป็นตัวแถมมาตลอด ขืนลงสนามเดี๋ยวทีมก็แพ้พอดี’ ‘แมน ๆ หน่อยสิ นายเป็นส่วนหนึ่งของทีมวิหคเพลิงนะ’ ส่วนหนึ่งของทีม... ฟังแล้วรู้สึกดี๊ดี แต่เธอเป็นผู้หญิงจะเอาอะไรมาแมนเล่า! ‘รักทำได้ เชื่อพี่สิ’ ได้ยินคำพูดของโอบพสุ ทำให้เธอฮึกเหิมและมีกำลังใจขึ้นมาทันที --------------- “เพราะอะไรคะ” “เพราะพายุกลางทะเลมันบ้าคลั่งและน่ากลัวกว่าบนฝั่งหลายเท่า จะหนีก็หนีไม่ได้กลางทะเลมีแต่น้ำกับฟ้า พี่เป็นกัปตันจะทิ้งเรือ ทิ้งลูกเรือได้ยังไง พอเจอพายุบ่อยเข้า เจอซ้ำ ๆ ความกลัวก็เปลี่ยนเป็นความเคยชิน” “พี่โอบเก่งจัง แค่นี้รักก็กลัวจะแย่อยู่แล้ว” “มันมีวิธีนะ ถ้ารักกลัวมากก็ลองเปลี่ยนจุดสนใจดูสิ” “ยังไงคะ” ถามอย่างสนใจแล้วหญิงสาวก็สะดุ้งเฮือกหน้าซีดเผือดรีบกอดกอชายหนุ่มเมื่อฟ้าผ่าลงมาอีกครั้ง พอเงยหน้าขึ้นเธอก็พบว่าตัวเองกอดเขาไว้แน่น และเธอก็อยู่ใกล้เขาจนเข้าขีดอันตราย ดวงตาเขาเป็นประกายหวานเชื่อมกว่าทุกครั้ง ที่ทำให้เธอหัวใจเต้นแรงไปกว่านั้นก็คือ เขาจับเธอให้นอนลงแล้วเคลื่อนกายมาทับเธอไว้ “ก็แบบนี้ไง” เสียงทุ้มเขาดังอยู่ใกล้หู แต่ริมฝีปากอุ่นก็เลื่อนมาสัมผัสริมฝีปากของเธออีกครั้ง จุมพิตในครั้งนี้ไม่เหมือนกับครั้งแรก เขาจูบได้เร่าร้อนกว่า อ่อนหวานกว่า และทำให้อารมณ์ของเธอกระเจิดกระเจิงได้มากกว่า ริมฝีปากอุ่นทาบทับพร้อมกดน้ำหนักพาให้สั่นสะท้านไปทั้งกาย จากนั้นเขาก็แทรกลิ้นชื้นเข้ามาในปากของเธอ... สัมผัสจากเขาทำเอาเธอเตลิดไกล ทุกความกลัวถูกปัดเป่าออกไปจนหมดสิ้น ต้องรักรู้แค่ว่าเธอคิดอะไรไม่ออก เหมือนสูญเสียความเป็นตัวเองจนหมดสิ้น...