ลลินเก็บข้าวของใส่กล่องงาน ความง่วงก็เข้ามาโจมตีเมื่องานเสร็จสิ้น เธอก็สาละวนเก็บของจนไม่ทันได้ระวังตัว เมื่อชายหนุ่มผู้เป็นพี่ชายเข้ามาประชิดตัวและสวมกอดอย่างเต็มแรง “อืออ... พี่ธนา” ความตกใจก็คลายลง เมื่อเห็นว่าเป็นพี่ชาย “กอดลินทำไมคะ..” “.......” ธนาหมุนตัวคนตัวเล็กเข้ามาเผชิญหน้า จ้องมองคนตัวเล็กที่แสนบอบบาง รอยแดงที่ต้นคอก็ชัดกับสายตา แต่ใบหน้าของเธอก็ยังอ่อนหวานใสซื่อ หรือเธอเสแสร้งแกล้งทำทุกสิ่งทุกอย่าง “เธอเป็นคนแบบไหนกันแน่ลลิน เธอแสนดี..หรือเธอแกล้งทำ” “พี่ธนา ลินไม่ได้..อื้มมม” ชายหนุ่มปิดกลั้นน้ำเสียงที่พยายามจะอธิบาย มันคงเป็นคำพูดที่เธอปั้นออกมาเพื่อให้ชายอย่างเขาหลงเชื่อเช่นเดียวกับใบหน้าหวานที่เคลือบยาพิษเอาไว้