“อาจะรอศยา” คำนี้ “ไททัส” จำขึ้นใจ รอคอยวันที่เธอกลับคืนถิ่นแผ่นดินแม่ คืนมาสู่อ้อมกอดของเขา หลังจากยืนส่งเธอไปห่างไกลสายตาเพื่อศึกษาต่อในต่างประเทศอย่างจำใจ สี่ปี ที่ห่างตา เขาไม่รู้ว่าเธอเปลี่ยนแปลงไปจากเดิมมากแค่ไหน เมื่อเจอตัวจริงเข้าทำเอาเขาแทบช๊อคเมื่อเธอขอไปทำงานกับผู้ชายอื่นที่เธอให้ความสำคัญมากกว่าเขา ซ้ำยังมองเขาเหมือนเจ้าหนี้ ทั้งที่เขาไม่เคยอยากได้หนี้คืน แต่อยากได้หัวใจของเธอมากกว่า “ภัทรศยา” เด็กสาวเรียบร้อย น่ารัก อ่อนหวาน ขี้อายคนนั้นหายไปกลายเป็นสาวมั่นที่พร้อมจะเป็นหัวหน้าครอบครัว แต่พอโดนเขาซ้อนแผน ทำเธอไปไม่เป็น จนหลงเข้ามาในกลลวงของเขา ******** ใบหน้าที่เครียดกับการทำงานมาตลอดทั้งวันแปรเปลี่ยนไปทันทีอย่างน่าแปลกใจ ถ้าใครได้เห็นคงจะคิดว่าเขาเพี้ยนแน่นอน แต่ใครจะเข้าใจหัวใจของ “ไททัส” ได้ดีเท่ากับตัวเองล่ะ คืนนี้ เวลาตีสอง จะเป็นวันเวลาที่รอคอยมาตลอดสี่ปีกว่าๆ สิ้นสุดลง หัวใจแกร่งดวงนี้จะได้มีน้ำหวานมาหล่อเลี้ยงซะที ไม่ต้องมานั่งคิดถึง ส่งความคนึงหาไปตามสายลมอีกแล้ว เมื่อเจ้าของภาพในมือของเขา กำลังบินกลับแผ่นดินแม่ “ศยา” ชายหนุ่มใหญ่รำพึงออกมาเบาๆ มองรูปภาพในมือด้วยหัวใจสั่นไหว เมื่อเจ้าของหัวใจของเขากำลังจะกลับมาแล้ว มาให้เขาได้ทำตามสัญญาใจของเขาบ้าง ใครจะเชื่อว่า หนุ่มใหญ่วัย 42 ปี อย่าง “ไททัส” เจ้าของตึกไททัสทาวเวอร์จะยึดมั่นในรักแรก รักแท้ รักเดียว กับเด็กสาววันทีนเอจอย่าง “ภัทรศยา” แต่เรื่องหัวใจ ไม่เคยกำจัดเรื่องอายุ สถานะ หรือกาลเวลา ทันทีที่ได้เห็นใบหน้าของลูกสาวของแม่บ้านบริษัท ในงานศพของบิดาเขา ที่เธอเดินทางมาช่วยงานศพบิดาของเขาพร้อมมารดาและพนักงานบริษัทอีกหลายคน ร่างเล็กถักผมเปียตั้งแต่เดินเสิร์ฟน้ำ เสิร์ฟอาหาร เก็บขยะ ช่วยงานคนอื่นๆ ที่มาร่วมงาน แถมยังช่วยพยุงคนแก่เข้ามานั่งในศาลา น้ำเสียงหวานๆ ทำเอาหัวใจหนุ่มใหญ่ที่กำลังเศร้าโสกเสียใจในวันที่บิดาญาติคนสุดท้ายของเขาจากไปรู้สึกอุ่นวาบขึ้นมา ใจเต้นตุบๆ ราวกับมีลูกค้ามาขอเช่าพื้นที่ตึกไททัสทาวเวอร์ทั้งชั้นงั้นแหล่ะ ใครจะรู้ว่า เด็กสาวทีนเอจคนนี้แหล่ะ กำลังเล่นกลกับหัวใจโศกเศร้าให้มีแรง มีกำลังใจ มีความหวังขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก รอยยิ้มสดใจ ตาเป็นประกายอย่างไร้จริตทำให้เขาชะงัก ตกหลุมรักเธอเข้าอย่างจัง จนสุดท้ายเขาก็ตอบตัวเองได้ทันทีว่า เธอคนนี้แหล่ะที่เขาเฝ้ารอ และจะรอไปจนกว่าเธอจะพร้อมสมบูรณ์ในการมาเป็นภรรยาของเขา และวันที่รอคอยก็สิ้นสุดลง ในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้านี้ ก๊อกๆๆๆ เสียงเคาะประตูห้องทำงานดังขึ้น ไททัสละสายตาจากใบหน้าสดใสจากภาพในมือถือ เงยขึ้นเมื่อประตูห้องทำงานใหญ่เมื่อมันถูกเปิดออก “บอสคะ ป้าภัทรามาแล้วค่ะ” อรุโนทัย เลขานุการของเขารายงาน หลังจากเปิดประตูห้อง ตามด้วยร่างท้วม ผมสีดอกเลาของหญิงวัยกลางคนก้าวตามเข้ามา “งั้นเหรอ มานั่งตรงนี้สิ” เขายิ้มให้ ชี้ไปที่โซฟาใหญ่มุมห้อง ที่ใช้รับรองแขก “สวัสดีค่ะบอส” แม่บ้านนาม ภัทรา ยกมือไหว้เจ้านายหนุ่มผู้มีพระคุณกับครอบครัวของเธอ เดินอย่างสำรวมไปยืนข้างโซฟาใหญ่ รอให้ร่างสูงลุกจากเก้าอี้ทำงาน มานั่งลง แล้วนั่งตามลงไปมองเขาอย่างนับถือและสำนึกในบุญคุณอย่างยิ่ง “เป็นไง สบายดีนะ ผมไม่ได้เจอป้าซะหลายวันเลย” เจ้านายหนุ่มถามอย่างเป็นกันเอง “ค่ะบอส สบายดีค่ะ ต้องขอบคุณบอสที่ช่วยดูแลเป็นอย่างดี” คนใต้ปกครองที่ได้รับความกรุณาจากชายหนุ่มเจ้าของบริษัทอย่างคาดไม่ถึง ยกมือไหว้ “อุ้ย ไม่ต้องไหว้ผมหรอกครับ บอกกี่ครั้งแล้ว” ไททัสร้องห้าม ตกใจกับสิ่งที่แม่บ้านทำ ทั้งที่เขาเคยบอกหลายครั้งหลายหนแล้ว ไม่อยากให้มารดาของหญิงสาวต้องมายกมือไหว้เขาแบบนี้ “ไม่ได้หรอกค่ะ บอสเป็นผู้มีพระคุณกับดิฉันและครอบครัวอย่างมาก” “ไม่เป็นไรครับ ผมอยากช่วยจริงๆ ว่าแต่คืนนี้ใช่ไหมที่ภัทรศยาจะกลับมา” เขาถามน้ำเสียงทุ้มอย่างมีความหวัง “ค่ะบอส” “แล้วมีใครไปรับหรือยัง” “เจ้าธรไปรับค่ะ แต่อิฉันคงจะไม่ไหว ดึกเกินไป พรุ่งนี้จะต้องมาทำงานด้วย” คนอยากไปรับลูกสาว แต่ไปไม่ได้ก้มหน้าทำตาแดงๆ เพราะงานของตัวเองจะต้องตื่นแต่เช้า “งั้นเหรอ ได้ นึกว่าไม่มีใครไปรับ ถ้าจะใช้รถก็บอกนะ ผมจะให้ลุงเปี๊ยกขับรถไปรับให้” ชายหนุ่มเสนอความช่วยเหลือ “อุ้ย ไม่เป็นไรค่ะบอส สองคนพี่น้องนั่งแท็กซี่กลับมาได้ค่ะ อีกอย่าง ยายศยาไม่ได้ขนอะไรกลับมามากนัก” “อ้าว แล้วข้าวของที่เขาซื้อไว้ใช้ที่โน้นล่ะ ไม่เอากลับมาด้วยเหรอ” “เอามาค่ะ เห็นว่าส่งลงตู้คอนเทนเนอร์มาค่ะ” “อ๋อ...สะดวกดี ให้เขาขนมาทีเดียว แล้วเรื่องงานล่ะ เจ้าตัวเขาอยากทำที่ไหน” เขาถามด้วยความอยากรู้ เพราะวางแผนงานให้เธอไว้แล้ว แต่ยังไม่ได้บอกให้ใครรู้ “ยังไม่ทราบค่ะ เห็นว่าจะพักก่อนสักเดือน แล้วค่อยหางานทำ” “งั้นเหรอ ถ้าเขาอยากทำที่บริษัทนี่ก็บอกนะ ผมจะได้หาตำแหน่งที่เหมาะสมให้ จะได้อยู่ใกล้ๆ กัน” เขาหยั่งเชิงเปิดทาง ทำเอาภัทราดีใจ “ขอบพระคุณบอสมากค่ะ” ป้าภัทรายกมือไหว้ชายหนุ่ม ซึ้งในน้ำใจของเขาที่ช่างมีมากมายให้กับครอบครัวตัวเอง และมองเขาอย่างชื่นชมและเคารพรักสุดชีวิต จึงไม่อยากให้ลูกสาวมาทำให้ชายหนุ่มผู้มีพระคุณคนนี้ผิดหวัง “เอาล่ะ ไม่มีอะไรแล้ว เดี๋ยวผมจะออกไปประชุมแล้ว” เขาบอก ลุกขึ้นยิ้มให้แม่บ้านที่อนาคตอาจไม่ใช่ตำแหน่งนี้อีกแล้ว ภัทรายิ้มกว้างด้วยความดีใจที่ตนเองโชคได้มาทำงานบริษัทนี้ ได้เจอบอสดีๆ ที่เอาใจใส่ลูกน้องทุกระดับ ตั้งแต่สมัยบิดาของไททัสแล้ว เธอจำได้ดีเมื่อสิบปีก่อนที่ย้ายเข้ามาหางานทำในกรุงเทพฯ หลังจากพ่อของภัทรศยาเสียชีวิตด้วยอุบัติเหตุ เธอทิ้งลูกทั้งสองที่กำลังเรียนมัธยมไว้กับมารดาที่ดูแล ส่วนตัวเองเข้ามาหางานทำ แล้วส่งเงินกลับบ้านให้มารดาและลูกทั้งสอง