“ไม่จริง...” “ตอนนี้อาดลก็เกลียดพ่อแล้วจริงๆ” “ทำไมเธอไม่บอกความจริงกับฉัน...ก่อนที่ฉันจะ” “ก่อนที่อาจะข่มเหงเปรียวน่ะหรือคะ ไม่ค่ะเปรียวจะไม่ทำแบบนั้น เพราะเปรียวตั้งใจไว้แต่แรกแล้วว่า...เพื่อตอบแทนสิ่งที่อาดลสูญเสียให้พ่อ...เปรียวจะยอมเป็นของอาดล...เป็นของอาดลคนเดียวตลอดไป” “นี่เธอตั้งใจอย่างนั้นหรือ...” “ก่อนมาที่นี่เปรียวอาจจะตั้งใจ แต่นาทีนี้เปรียวล้มเลิกความตั้งใจแล้ว เปรียวจะไปจะไม่อยู่เป็นตอตำใจอาดลอีก...และถ้าอาดลจะไปชิงตัวอาพิศคืนมาละก็...ทำเลยค่ะ เปรียวกับพ่อจะไม่ขัดขวาง เพราะถือว่าช่วงเวลาหลายวันที่ผ่านมา พ่อมีความสุขและสามารถเก็บเกี่ยวช่วงเวลานั้นไว้เป็นกำลังใจให้ตัวเองดำเนินชีวิตต่อ...จนกว่าโรคร้ายจะมาพรากพ่อไปจากโลกใบนี้” “ฉันนี่มัน...” ดลภักษ์ได้แต่ก่นด่าตัวเอง ก่อนจะค่อยๆ หันมามองคนเช็ดน้ำตาอยู่บนเตียงอย่างช้าๆ “ถ้าเรื่องมันเป็นแบบนี้...แล้วฉันจะโกรธจะเกลียดพ่อเธอให้ได้อะไรขึ้นมา” “ถ้าอย่างนั้น...อาดลก็เกลียดเปรียวแทนสิคะ เปรียวยินดีให้อาเกลียดไปตลอดชีวิต” “เธอต้องการให้ฉันเกลียดอย่างนั้นหรือ...” “ถ้าใครสักคนที่ต้องทุกข์ทรมานกับเรื่องนี้...ขอให้เป็นเปรียวได้ไหมคะ?” “เธอจะทรมานทั้งชีวิต” ชายหนุ่มสืบเท้าเข้าใกล้แล้วแตะไล้ริมฝีปากบวมแดงเบาๆ “เธอจะทรมานทั้งชีวิตเพราะอาจะไม่มีวันปล่อยเธอไปมีความสุขกับคนเด็ดขาด...ข้างๆ ตัวของเธอต้องเพียงอาแค่คนเดียวเท่านั้น แม้ว่าอาจะใจร้าย ใจดำ ปากเสีย เอาใจไม่เก่ง ไม่เคยพูดเพราะ ไม่เคยทำดีกับเธอสักครั้งก็ตาม” “ต่อให้อาดลเป็นจอมมารแสนร้ายกาจ...หนูเปรียวก็จะอยู่กับอาดลค่ะ” “เธอแน่ใจหรือ...”