นับแต่แอตแลนตา เธอก็มองออกไปนอกหน้าต่างรถเสบียงด้วยความปีติจนแทบจับต้องได้ ขณะดื่มกาแฟมื้อเช้า เธอก็เฝ้าดูเนินเขาสุดท้ายของจอร์เจียหายลับไป และดินสีแกงปรากฏขึ้นแทน พร้อมกับบ้านเรือนหลังคาสังกะสีกลางลานดินอัด และในลานนั้นต้องมีเวอร์บันน่าปลูกอยู่ทุกหลังไป ล้อมรอบด้วยยางล้อรถทาปูนขาว เธอยิ้มย่องเมื่อเห็นเสาอากาศทีวีต้นแรกอยู่บนหลังตาบ้านนิโกรที่ไม่ได้ทาสี และเมื่อมันทวีจำนวนขึ้น ความปลื้มใจของเธอก็เพิ่มพูน จีน หลุยส์ ฟินช์ เดินทางเส้นนี้ด้วยเครื่องบินเสมอมา แต่เธอตัดสินใจขึ้นรถไฟจากนิวยอร์กมาเมย์คอมบ์จังค์ชั่นในการกลับบ้านประจำปีครั้งที่ห้า เหตุผลหนึ่งคือ เธอกลัวแทบขาดใจตอนขึ้นเครื่องบินครั้งที่แล้วเพราะนักบินเลือกจะบินฝ่าพายุทอร์นาโด ส่วนอีกเหตุผลหนึ่ง การบินกลับบ้านหมายถึงพ่อเธอต้องตื่นตั้งแต่ตีสาม ขับรถไกลร้อยไมล์มารับเธอกลับบ้านหมายถึงพ่อเธอต้องตื่นตั้งแต่ตีสาม ขับรถไกลร้อนไมล์มารับเธอที่โมบีล และต้องทำงานตลอดทั้งวันเลย เขาอายุเจ็ดสิบสองแล้ว การทำอย่างนั้นไม่ถือว่าเป็นธรรมอีกต่อไป