“ที่โดนดุไปเมื่อตอนกลางวันไม่จำหรือไง มานอนอ่อยใครละ?” “ถ้าจะมาหาเรื่องกันเชิญอาเรย์กลับไปเถอะค่ะ ข้าวอยากอยู่คนเดียวเงียบๆ” วรรณรสาพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ หล่อนลับตาลงเพราะไม่อยากเห็นหน้าคนใจร้าย เรื่องที่พยุราชลำเอียงดุด่าหล่อนว่าคอยหาเรื่อง ทำตัวก้าวร้าวใส่เอื้อมดาวหล่อนยังจำได้ขึ้นใจ “โตแล้วปีกกล้าขาแข็งดีนะ” “ถ้าปีกไม่กล้า ขาไม่แข็งก็โดนคนอื่นรังแกเอาง่ายๆ น่ะสิ” พยุราชทรุดตัวนอนลงข้างวรรณรสาเงียบๆ โดยห่างกันประมาณสองก้าว สายตาคมกริบเหลือบมองใบหน้าหญิงสาว แสงสว่างกระทบลงบนสันจมูกทำให้ใบหน้างดงามของเธอดูมีมิติ ยามนี้เธอดูโตเป็นสาวที่พราวเสน่ห์ดึงดูดสายตาเป็นอย่างมาก “ใครรังแกเธอ?” “ก็ผู้ใหญ่ที่ชอบลำเอียงแถวนี้แหละค่ะ” “เหรอ” “ถ้าข้าวบอกว่า วันนั้นอาดาวไม่ได้บอกข้าวว่าตัวเองแพ้กุ้ง แล้วข้าวก็บอกอาดาวอยู่ว่ามื้อเช้าในวันนั้นคือ ข้าวต้มกุ้งอาเรย์จะเชื่อข้าวมั้ย?” “อย่าสร้างเรื่องเหลวไหลขึ้นมา ดาวเขาไม่ใช่คนใจคอโหดเหี้ยมกล้าคิดจะฆ่าลูกได้ลงคอหรอกนะ เธอไม่ได้ตั้งใจก็แค่ขอโทษและยอมรับความผิด ดาวเขาใจกว้างมากพอที่จะให้อภัย” พยุราชวิเคราะห์ตามหลังความเป็นจริงไม่มีเหตุที่เอื้อมดาวจะกินข้าวต้มกุ้งทั้งที่รู้ว่าตัวเองแพ้กุ้งมันอันตรายต่อชีวิตตัวเองและลูก ที่เอื้อมดาวพูดมามันมีมูลมากกว่า วรรณรสาอาจจะทำเพราะอารมณ์ชั่ววูบเขาเข้าใจอยู่ว่าเธอยังเด็ก ความรักที่วรรณรสามีต่อเขาในฐานะอาหลานมันมากพอที่จะจุดชนวนได้ “ถ้าอาเรย์เชื่อแบบนี้ ข้าวก็ไม่มีอะไรจะพูดแล้วค่ะ” “เปลี่ยนเรื่องเถอะ” วรรณรสานอนแน่นิ่งปล่อยให้น้ำตาแห่งความเสียใจหลั่งรินออกมา หล่อนน้อยใจที่เขาไม่เชื่อคำพูดของหล่อน ในสายตาเขาหล่อนคงเป็นคนใจคอโหดร้าย จิตใจคับแคบ จงใจทำให้เอื้อมดาวถูกหามส่งโรงพยาบาลสินะ หล่อนปวดใจอึดอัดจนแทบจะระเบิด เเต่ทว่าทำได้แค่เถียงในใจเพราะเหนื่อยเกินไปที่จะกลั้นออกมาเป็นคำพูด โชคดีที่เมฆก้อนใหญ่มาบดบังแสงจันทร์พอดีเขาเลยไม่รู้ว่าหล่อนกำลังร้องไห้