"ถ้า..." เสียงนั้นขาดหาย "ถ้า...มีใครรักพี่รินมากพอ พี่รินบอกน้องดาก่อนได้ไหม" "เราวัดใจคนอื่นไม่ได้" คำตอบสุขุมเป็นผู้ใหญ่ "เราวัดได้แต่ใจของเราเอง เรารู้แต่ใจเราเอง" ใบหน้าเข้มแย้มยิ้ม ปลอบประโลม "ถ้ารู้แล้ว เราจะไปฝืนทำไม หัวใจนั้นเป็นของแปลก เพราะถ้าเคยมีดอกไม้ดอกใด สามารถขึ้นได้ มันจะไม่โรยรา มันจะบานตลอดไป และไม่ว่ายามหลับ ยามตื่น ดอกไม้ดอกนั้นบานในหัวใจพี่รินเสมอ" "พี่ิริน..." ตาที่มองมามีน้ำตาเต็ม "สาบานได้ไหมว่า จะ...ไม่ทิ้งน้อง" สารินกัดริมฝีปาก หน้าแห้ง ก่อนจะสั่นหัว "ไม่!" "งั้นพี่รินทิ้งจะน้องเลยจริงๆ" "น้องดา...คนดี..." เสียงอ่อนโยนหวานอย่างไม่มีใครเลยได้ยิน "พี่รินไม่สาบาน บอกแล้ว...พี่รินมีแต่คำมั่นสัญญา" ในโลกนี้ สรรพสิ่งย่อมแปรเปลี่ยน แต่ในหัวใจ คำมั่นสัญญา ย่อมเป็นนิรันดร์