"‘เขา’...ไม่รู้หรอกว่าพ่อแม่ที่ดีเป็นยังไง รู้แต่ว่าพ่อแม่ไม่ดีเป็นยังไง และพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่เป็นแบบนั้น ‘เธอ’... ความจำเป็นทำให้ต้องมาทำงานเป็น ‘พี่เลี้ยง’ แต่ความรักทำให้เธอทำมากกว่า ‘หน้าที่’ และ ‘ให้’ มากกว่าที่ร้องขอ! เรา...ต่างแบกรับความรู้สึกของคนที่เรารักมาเป็นของตัวเรา เช่นนั้นจึงเกิดเป็นครอบครัว เป็นสายใย เป็นความเชื่อมโยง เป็นความเอื้ออาทร 'ลูก'ไม่ว่าในยามเจ้าเป็นเจ้าเด็กตัวน้อย หรือยามเจ้าเติบใหญ่ เจ้าก็คือยองขวัญชิ้นสําคัญที่สุด ดีที่สุดในชีวิตของพ่อแม่เสมอ ...ตอนอายุยี่สิบเอ็ดเรามองความรักผ่านจินตนาการ พยายามมองข้าม 'ความเป็นจริง' ทั้งยังไม่รู้จักตัวเองดีพอ มันไม่ใช่ความผิดของใคร คุณรักใครคนหนึ่ง คนที่ไม่มีอยู่จริง แค่ภาพจินตนาการที่สร้างผ่านรูปลักษณ์ของอีกฝ่าย ซึ่งเมื่อเวลาผ่านไปก็กลับกลายเป็นคนแปลกหน้าที่มีลูกกับคุณสามคน... เขาไม่รู้หรอกว่า 'พ่อแม่ที่ดี' เป็นยังไง รู้แต่ว่าพ่อแม่ที่ไม่ดีเป็นยังไง และพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่เป็นแบบนั้น “การเป็นพ่อแม่ไม่ใช่มีแต่ความรัก แต่ต้องมีความพยายามด้วย เพราะเด็กๆ ไม่ชอบความเปลี่ยนแปลง เพราะมันทําให้พวกเกรู้สึกไม่ปลอดภัย เป็นหน้าที่ของ 'พ่อแม่' ที่จะทําให้พวกแกเข้าใจ ว่าไม่ว่าสถานการณ์จะเปลี่ยนไปยังไร ความรักที่มีให้จะยังมั่นคงเสมอ” ความรัก...ก็เหมือนกับของขวัญ มันต้องถูกให้ด้วยความเต็มใจ จะไม่ใช่ความรักเลย ถ้าต้องแย่งชิงกตต้นเพื่อให้ได้มา!"