“นายช่วยฉันหน่อย ฉันทรมาน” ขวัญข้าวพร่ำบอกความรู้สึกที่ไม่คุ้นเคย ความต้องการส่วนลึกดูจะมีอิทธิพล จนทำให้ขวัญข้าวเอ่ยพูดสิ่งนั้นออกไป สติของเธอตอนนี้แทบจะหลุดลอย “ทรมาน คุณเป็นอะไร?” “ไม่รู้... แต่ฉันแค่ต้องการ น่ะ... นาย... ขอร้องทำอะไรก็ได้ ฉัน... ฉัน... ทนไม่... หวะ... ไหว” ขวัญข้าวพูดติดขัดปานจะขาดใจ พูดจบก็หอบเหนื่อย ใบหน้าร้อนผ่าวๆ เพราะความเขินอายที่ตัวเองเป็นฝ่ายเชิญชวนเขาไปตรงๆ ก่อนจะก้มหน้าต่ำมองพื้นห้อง พระนายรั้งใบหน้าของขวัญข้าวให้มองมายังเขา “ผมไม่ใช่คนเห็นแก่ตัว ที่จะมาเอาเปรียบตอนที่คุณเป็นแบบนี้” พระนายเอ่ยบอกไป ซึ่งขวัญข้าวไม่ตอบอะไร เธอได้แต่ส่งยิ้มให้เขาเท่านั้น ก่อนจะจูบลงไปเบาๆ ผมริมฝีปากหนา มันเหมือนการทำลายกำแพงที่พระนายก่อขึ้นมาปกป้องตัวเธอซะราบคาบ เพราะใช่ว่าเขาจะเป็นพระอิฐพระปูน ถึงจะได้อดทนต่อเรื่องแบบนั้นได้สนิทใจ “แน่ใจนะว่าตอนนี้คุณยังมีสติอยู่” พระนายเอ่ยถามเพื่อความมั่นใจ “มี แต่ไม่มากแล้ว” พระนายหัวเราะหึๆ ในลำคอ เพราะคนเรียบร้อยอย่างขวัญข้าว ตอนนี้ไม่รู้ไปกินอะไรเข้าถึงได้จะกลายร่างเป็นแม่เสือสาว ที่พร้อมจะขยุ้มเขาตลอดเวลาแบบนี้