‘ท่านอำมาตย์ข้ามาแล้ว’ เสียงหวานใสของสรีนางหนึ่งดังขึ้นด้านหลังแผ่นกำยำคล้ำเข้มของอำมาตย์ศิลขร ‘เจ้านางอัยยา เจ้านางน้อยเสด็จมาที่นี่ด้วยเหตุอันใดฤา พ่ะย่ะค่ะ ’ อำมาตย์หนุ่มเอ่ยขึ้นพลางจ้องมองวรองค์สง่างามในวัยกำดัด ด้วยอาการลุ่มหลง ….คราใดจ้องมองรูปนูนสลัก …..ครานั้นฤทัยหวามฤดีไหว ……คราใดจ้องมองยังเทวาลัย …..ครานั้นสะท้านหทัยดั่งต้องมนตรา ‘ใยท่านกล่าวเช่นนี้ท่านอา ข้าก็มาหาท่านดั่งเช่นทุกวันที่เคยพ้นผ่าน’ สุรเสียงหวานของเจ้านางอัยยา ทรงเครื่องยศใหญ่สีมรกตขับผิวพรรณผุดผาดให้เปล่งปลั่งจนอำมาตย์หนุ่มอดสะท้านในดวงแดมิได้ ‘ท่านอามองเช่นนี้ หมายความว่ากระไร’ เจ้านางอัยยาในเพลานั้นอดสะท้านในดวงหทัยมิได้ ยามเมื่อถูกสายตาของบุรุษจับจ้องมองเช่นนี้ แม้นเพียงวัยสิบสี่ชันษา พระองค์ทรงรู้ดีว่า อำมาตย์หนุ่มปรารถนาสิ่งใด’ ‘ข้าหาได้มีใครนอกจากท่านอา ได้โปรดจำคำข้าไว้ ยอดรักยอดสิเน่หาแห่งข้า’ สุรเสียงหวานกระซิบแผ่วเบา ก่อนจะสบสายตากรุ้มกริ่มที่ทอดมองทั่ววรองค์ของเจ้านางอัยยา ‘ข้าให้สัจจา ข้าจักมิมีสตรีอื่น นอกจากเจ้านาง จอมนางผู้กุมดวงแดข้า’ ศิลขร อำมาตย์หนุ่มเอ่ยขึ้นพลางจุมพิตที่หัตถาเรียวสวย ‘ยิ่งตรึกยิ่งช้ำ พิศดูเอาเถิด น้ำคำชายมันจักเชื่อได้สักเพียงไหน’ พระพี่เลี้ยงอัยยาครุ่นคิดเงียบในใจทว่าน้ำตาสองข้างยังคงรินไหลไม่ขาดสาย ก่อนที่พระพี่เลี้ยงจะข่มอารมณ์อาวรณ์ในใจ “พอเถิด เพลานี้เจ้าชายสรา ทรงมีเจ้าแม่ไอรา และ พระมเหสีอรุณมัตสยาแล้ว จักให้หม่อมฉันอยู่ในฐานะ อะไรฤาเพคะ” พระพี่เลี้ยงอัยยากล่าวพลางสะบัดกายออกจาการเกาะกุมทั้งๆที่น้ำตาอาบสองแก้ม “เจ้าแม่ไอราทรงเป็น พระขนิษฐาต่างพระราชมารดาของหม่อมฉัน แต่อย่างไรเสีย หม่อมฉันก็นับเจ้าแม่เป็นพระน้องนางคนหนึ่งเช่นกัน ในเพลานี้หม่อมฉันหาได้อยู่ในศักดิ์เจ้านางอีกต่อไปแล้ว หม่อมฉันมิควราคู่ภิรมยืรักกับพระองค์อีกต่อไป ได้โปรดเถิด ลืมหม่อมฉันเสีย หากสิ้นนับแต่ทิวานี้ไปแล้วหม่อมฉันขอเดินทางกลับไปยังนคราชโลแต่เพียงผู้เดียว” เสียงของพระพี่เลี้ยงอัยยาสั่นเครือ ก่อนที่จะสาวเท้าออกไปนั้น กษัตริ์ยหนุ่มรูปงามก็ได้ตรัสออกมาว่า “หามีอันใดข่มขื่นเท่ารักของข้าอีกแล้ว หามีไม่” สิ้นสุรเสียงวรองค์สง่าก็เร่งรุดออกไป ทิ้งพระพี่เลี้ยงคนงามทรุดลงอยู่กับที่ “ใช่หามีอันใดช้ำ เท่ากับ การเผชิญหน้ากับพระองค์หามีอีกไม่ ” อัยยากล่าวพลางรีบคลาไคลกลับตำหนักไป