“ถ้าบทสุดท้ายของ ‘นิทานพันดาว’ ไม่ได้จบลงที่ขอให้คำอธิษฐานเป็นจริง เธอคิดว่าเนื้อเรื่องควรจะเป็นอย่างไรต่อ...” “...ถ้าตามปกติของนิทานทั่วไปก็ต้องตอบว่า และแล้วทั้งคู่ก็ใช้ชีวิตกันอย่างมีความสุขตลอดไป...มั้งครับ” นายทหารหนุ่มค่อยๆ หันกลับมาสบดวงตาคู่สวย ที่สะท้อนร่างเงาของเขาแต่เพียงผู้เดียว ณ ห้วงเวลานี้ “และเพราะนิทานเรื่องนี้ยังไม่จบ ดวงดาวเหล่านั้นจึงต้องออกเดินทางตามหาดินแดนแห่งความสุขนั้นต่อไป” ไม่ต้องมีคำสาบาน ไม่ต้องมีประจักษ์พยาน คำว่า ‘รัก’ ก็กระจ่างชัดอยู่ในใจของคนทั้งคู่ จุมพิตหวานล้ำที่มอบให้แก่กันท่ามกลางดวงดาวนับร้อยพันที่ส่องแสงพร่างพราวอยู่เบื้องบน จะเป็นดั่งความทรงจำที่มีค่าระหว่างสองเราไม่รู้เลือน ‘แล้วเธอ... พร้อมที่จะออกเดินทางค้นหามันไปกับฉันหรือยัง?’ - นิทานพันดาว - บันทึกที่รวบรวมความ ‘คิดถึง’ เป็นครั้งสุดท้าย