กับดักอสูร โดย... บัวริน อารัมภบท กดิษฐ์อดนึกสงสัยไม่ได้ว่าเจ้าหล่อนมีหน้าตาเป็นอย่างไรหนอ เขาอดที่จะสงสัยไม่ได้ว่าผู้หญิงแบบนี้ไหนกันหนอที่ยอมรับจ้างมีลูกเพื่อแลกกับเงิน เลือดเย็นพอกันทั้งคนจ้างและคนรับจ้าง ปู่เขาพิลึกคนแท้ๆ ดูเถอะ...ปู่เขาก่อเรื่องวุ่นเข้าจนได้ กดิษฐ์ไม่เมา แม้จะดื่มไปหลายแก้วตามคำชวนของอาดิษฐ์นาถ เขามีสติพอที่ไม่ยอมให้เหล้ากินเขาแทน เงาไหวๆหลังผ้าม่านนั้นทำให้เขานึกอยากรู้ขึ้นมา เขาอยากรู้นักว่าแม่สาวนั่นหน้าตาเป็นยังไง ปู่เขาเป็นคนช่างเลือก แน่นอน ปู่ต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้ลูกชายตัวเองแน่ๆ กดิษฐ์นึกในใจว่าเห็นทีต้องไปดูใกล้ๆซะแล้ว เห็นเงารำไรจากไกลๆยังบอกชัดเลยว่ารูปร่างอ้อนแอ้นอรชรหาตัวจับยากเลยทีเดียว สิ่งที่เขาเห็น เอวเป็นเอว อกเป็นอก สะโพกผายได้รูปน่าหม่ำชะมัด กดิษฐ์นึกขำอานาถของตัวเอง เขาว่าอานาถของเขาน่าจะไปบวชเป็นพระมากกว่า กับอีแค่เรื่องทำให้ผู้หญิงท้องมันจะยากตรงไหนกัน กดิษฐ์ทำท่าจะเดินไปดู ดิษฐ์นาถกลับปรือตาขึ้นมาพอดี “นั่นจะไปไหน อย่าไปตามนงนะ อาไม่อยากกลับบ้าน อาจะค้างกับแกที่นี่”ดิษฐ์นาถพูดเสียงอ้อแอ้ กดิษฐ์ยิ้มน้อยๆ “เปล่าครับ ผมว่าจะไปดูผู้หญิงขออานาถสักหน่อย ท่าทางน่าหม่ำชะมัดเลย”กดิษฐ์พูดอย่างไม่สนใจระวังปาก ดิษฐ์นาถหัวเราะหึๆออกมา “น่าหม่ำแกก็หม่ำซะเลยซิวะ...หม่ำแทนอาไปเลยอายกให้”ดิษฐ์นาถพูดตาแดงก่ำบอกว่าเมาจัด กดิษฐ์ส่ายหน้าขำๆ “ไม่เอาหรอกครับ ผมขี้เกียจรบกับคุณปู่อีก” ดิษฐ์นาถฝืนแข็งใจปรือตาขึ้นมองหลานชายตาฉ่ำ “ไม่บอกใครจะรู้วะ นะช่วยอาที...อาไม่อยากเป็นพ่อพันธุ์วะ”ดิษฐ์นาถสะอึกติดกันหลายครั้ง กดิษฐ์มองอาตัวเองแล้วส่ายหน้า “อานาถเมาแล้วนอนซะเถอะครับ เดี๋ยวผมกลับมา” “เออ...เอาไปเลยอายกให้”ดิษฐ์นาถส่งเสียงตะโกนโหวกเหวก จนกดิษฐ์กลัวว่าคนเรือนโน้นจะได้ยินเข้า ดิษฐ์นาถฟุบหลับลงไปแล้ว กดิษฐ์เก็บแก้วกับข้าวของบนโต๊ะไปไว้ในครัว กลัวอาละเมอปัดแตก ก่อนจะกลับมาจัดอานาถให้นอนในท่าสบาย ก่อนจะเดินไปปิดไฟ ส่วนตัวเองเดินออกไปหน้าบ้าน ร่างสูงยืนกอดอกมองไปที่เรือนแพอย่างใช้ความคิดพักใหญ่ ก่อนจะตัดสินใจเดินไปที่บ้านหลังนั้น เสียงฝีเท้าหนักๆที่ดังขึ้นหน้าบ้านทำเอาคนนั่งจับเจ่าอยู่คนเดียวถึงกับสะดุ้งสุดตัว ใจตกลงไปกองอยู่ที่ตาตุ่ม ปาริฉัตรกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืด ใจเต้นรัวระทึก ร้องถามตัวเองในใจว่าทำยังไงดี? ลุกไปเปิดประตูหรือ? คุณนาถคงมาแล้วกระมัง ไม่ใช่เขาแล้วจะเป็นใครได้ล่ะ? หรือว่าโจร! คำตอบหลังทำให้ปาริฉัตรกระโดดไปฉวยไม้กวาดที่พอจะเป็นอาวุธได้มากำไว้แน่น พร้อมปฏิบัติการต่อสู้เต็มที่ ปาริฉัตรกลั้นใจถามออกไปว่า “ใครคะ?” รักด้วยใจ บัวริน