“ป๋ามีปัญหาอะไรงั้นเหรอคะ” ขมวดคิ้วถามพร้อมรอฟังอย่างใจจดใจจ่อ “หยุดเรียกผมว่าป๋าสักที มันฟังดูแก่ชะมัด!” คลินท์บอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด เผลอหลุดแสดงสีหน้าแดงๆเพราะความกรุ่นโกรธข้างใน จนพลอยไพลินต้องแอบตั้งคำถามอยู่ในใจเงียบๆ ‘ผู้ชายโกรธน่ารักแบบนี้ทุกคนเลยหรือเปล่านะ’ “นิลิน คุณฟังผมอยู่หรือเปล่า” คำถามทุ้มหนักพร้อมแววตาขุ่นๆเรียกสติพลอยไพลินให้ตื่นจากความคิด “ป๋า…ว่าไงนะคะ” อาการเหมือนเพิ่งได้สติกลับมาทำให้คลินท์ต้องขบกรามแน่นควบคุมอารมณ์โมโหไว้ลึกๆเมื่ออีกฝ่ายไม่สนใจฟังเอาเสียเลย แถมยังเรียกเขาเหมือนเดิมราวกับต้องการยั่วโมโหเขาให้หัวเสียกว่าเดิม แต่กระนั้นก็ยังต้องใจเย็นสูดหายใจเข้าปอดลึกๆและบอกกับเธออีกครั้ง “ผมบอกว่าให้หยุดเรียกผมว่าป๋าได้แล้ว คุณจะเรียกชื่อผมก็ได้ผมไม่ห้าม แต่ป๋าเนี่ยผมไม่ชอบ เข้าใจที่ผมพูดหรือเปล่า ” คลินท์พูดช้าๆชัดๆให้กับเธออีกครั้ง ก่อนที่ตอนท้ายจะเอ่ยถามเพื่อเช็คความเข้าใจของเธอ แต่คนฟังกลับไม่ได้สนใจฟังสิ่งที่เขาพูดเลยสักนิด เพราะมัวแต่ตั้งหน้าตั้งตาดูใบหน้าหล่อเหลาที่เริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดงๆจนเผลอหลุดแสดงสีหน้าขบขันออกมาอย่างไม่ตั้งใจ “ทำไม? สิ่งที่ผมขอเนี่ยมันตลกมากเลยเหรอ” ชายหนุ่มเลิกคิ้วดกดำขึ้นจ้องใบหน้างามนิ่ง “ปะ…เปล่าค่ะ อันที่จริงแล้วป๋าก็ฟังดูน่ารักดีนะคะ แล้วหนูก็คิดว่าเหมาะกับคุณด้วย เพราะคุณเลี้ยงดูอีหนูอยู่” หญิงสาวพูดตามสิ่งที่เธอคิด และอีกอย่างเธอก็ได้ยินคำเรียกแทนเหล่านี้จากอีหนูของบิดาอยู่บ่อยๆ ‘น่ารักกับผีนะสิ’ คลินท์สบถในใจอย่างหัวเสีย เพราะไม่ว่ายังไงเจ้าหล่อนก็ไม่ยอมเข้าใจเขาสักที “สรุปจะไม่เลิกเรียกแบบนี้ใช่ไหม” “ไม่คะป๋า หนูจะเรียกป๋า…ว่าป๋า ป๋า ป๋า” หญิงสาวบอกเสียงหนักเรียกชื่อที่เธอตั้งให้ซ้ำๆ เพื่อเป็นการยืนยันชัด ใบหน้างามเชิดขึ้นเผชิญหน้าขณะที่ดวงตากลมโตสวยสบประสานกับนัยน์ตาคมสีบรอนซ์ของอีกฝ่ายแน่วนิ่งอย่างไม่เกรงกลัว ทั้งที่เขาอยู่ในฐานะนายจ้าง ส่วนเธอเป็นเพียงอีหนูของเขาก็ตามที “เด็กดื้อ ผมไม่เคยเจอคนที่ทำตัวเป็นเด็กๆและดื้อเท่าคุณมาก่อนเลย ให้ตายเถอะ!”