ความรักที่จบลงเมื่อ 9 ปีย้อนกลับมาหา 'นนทภัทร' หรือหมอนนท์ ซึ่งละม้ายคล้ายกับย่อส่วนในวัย 8 ขวบ! หากความบังเอิญไม่พัดพา คุณหมอยังหนุ่มคงไม่รู้ว่าา 'มนัญชยา' อดีตคนรักพราก 'ลูก' ไปครองไว้เพียงคนเดียว เขาโกรธแสนโกรธ ทว่า... กลับไม่อาจควบคุมร่างกายอันทรยศไม่ให้สั่นไหวกับเธอไม่ได้ร่ำไป ------------------------------------------- “ถึงกับตกใจหนักมากเลยเหรอคุณ”คุณหมอหนุ่มยกแขนขึ้นกอดอก พักขาข้างหนึ่ง จับสังเกตอาการแตกตื่นของคนตรงหน้า ร่างบางผุดลุกขึ้น ลูบชายเดรสสีกรมยาวเสมอเข่าให้เรียบตึงเพื่อซ่อนความประหม่า เม้มริมฝีปากแน่นไม่กล้าแม้แต่จะสบตา ชายหนุ่มลอบสังเกตอย่างพินิจ… มนัญชยาไม่ใช่เด็กสาวคนเดิมที่เขาเคยรู้จักอีกแล้ว เธอโตเป็นผู้ใหญ่ สุขุมนุ่มลึก อีกทั้งไว้ตัวอย่างมากเสียด้วย “ขอบคุณคุณหมอนะคะที่ช่วยเจ้าบีกู้ดไว้”สายตาเธอจับไปที่หน้าต่างกระจกใสแทนที่จะมองหน้าคู่สนทนา “ผมช่วยมันในฐานะหมอ แต่หลังจากรู้ความจริงผมก็ดูแลมันในฐานะเจ้าของอีกคนหนึ่ง”เขาเอ่ยน้ำเสียงราบเรียบ คำว่า ‘ความจริง’ ทำสันหลังของหญิงสาวชาวาบ “มันแก่แล้วนะ กระดูกกระเดี้ยวเริ่มไม่ค่อยดี ระวังให้มากล่ะ คราวหน้าผมไม่รับประกันนะว่าหากเกิดอุบัติเหตุแบบนี้อีกจะโชคดีอย่างคราวนี้หรือเปล่า” เขาพูดเหมือนหมอที่ใส่ใจงานของตัวเองคุยกับคนไข้ ไม่มีวี่แววของชายอดีตคนรักที่กำลังสนทนากับแฟนเก่าเลยสักนิด เขาคงอยากเรื่องงานกับเรื่องส่วนตัวชัดเจนซึ่งหากเป็นอย่างนั้นหญิงสาวก็ยังมีช่องว่างให้สบายใจอยู่บ้าง แล้วเขาก็ไม่ได้มีท่าทีคุกคาม หรือพยายามถามเอาความจริงเรื่องตาเบรฟลูกชายของเธอเลย บางที… เขาอาจไม่เคยนึกสงสัยเลยก็ได้ “ค่ะ ฉันจะรับมันกลับเลยนะคะ” ชายหนุ่มนึกประเมินคนตรงหน้าในใจ เธอยังคงเล่นบทเจ้าของหมาป่วยสนทนากับคุณหมอเจ้าของไข้ต่อไป ทำอย่างกับลืมแล้วว่าเขากับเธอเคยเป็นอะไรกัน แนบเนียนจริงเลยแฮะ! หญิงสาวยกหูจับกรง แขนเล็กดูจะไร้เรี่ยวแรงแต่ก็สามารถหิ้วมันลอยขึ้นอย่างไม่อยากเย็น “คุณมีอะไรปิดบังผมหรือเปล่าอาจารย์” เสียงส้นรองเท้าทรงสูงชะงัก ใบหน้าเรียวหันมองอย่างแทบไม่เชื่อหู เขาเรียกเธอว่า ‘อาจารย์’ มนัญชยาค่อนข้างแน่ใจว่าในคลินิกแห่งนี้คงไม่มีใครรู้ว่าเธอประกอบอาชีพอะไร เพราะไม่มีความจำเป็นต้องซักประวัติเจ้าของหมา แล้วการแต่งกายของเธอก็ไม่ได้บ่งบอกอาชีพ ไม่มีตราสัญลักษณ์สถานที่ทำงานติดตัวมาสักครั้งเดียว คนฟังกลืนน้ำลายลงคอ รับรู้ถึงความผิดปกติจากประโยคนั้น… นนทภัทรคงรู้เรื่องบางอย่างเข้าแล้ว เธอสีใบหน้าซื่ออย่างที่สุดแล้วถาม “เรื่องอะไรเหรอคะ” “คุณมีลูกชายอายุ 8 ขวบได้ยังไง ทั้งที่ยังไม่เคยแต่งงาน ยังไม่เคยมีสามีเป็นตัวเป็นตน” ------------------------------------------- เป็นเรื่องต่อจาก "ดั่งโซ่ทอง คล้องความรัก - The Best Thing You Gave" แต่สามารถอ่านแยกได้นะคะ *อัปเดตไฟล์พิสูจน์อักษร เมื่อ 20.12.2021