คนอย่างหมอพีทไม่จำเป็นจะต้องสนใจความรู้สึกของพลเลยสักนิด ในเมื่อเด็กคนนั้นก็เป็นแค่ของเล่นที่เขาเอาไว้เล่นสนุก รอวันที่เขาเบื่อและเขี่ยทิ้ง หมอพีทไม่สนหรอกว่าการกระทำของเขาจะทำให้คนที่รักเขาสุดหัวใจต้องเจ็บปวดหรือทรมานแค่ไหน มันก็ช่วยไม่ได้ในเมื่อพลเต็มใจที่จะเดินเข้ามาในเกมส์ของเขาเอง ------------------------------ หมอพีทหลับตาลงช้าๆก่อนที่ภาพต่างๆที่เขาเคยทำร้ายพลไว้ในอดีตจะฉายชัดขึ้นมาในความทรงจำของเขา ตอนนั้นเองที่น้ำตาของหมอพีทไหลออกมาอาบแก้มปะปนกับเลือดที่ท่วมอยู่ทั่วใบหน้า ร่างใหญ่โตนอนสะอึกสะอื้นเหมือนจะขาดใจตายอยู่บนพื้นที่เปรอะไปด้วยฝุ่น มองดูราวกับราชสีห์ตัวโตที่โดนกับดักที่ตัวเองสร้างไว้ย้อนกลับมาทำร้ายตัวเองจนมีแผลเหวอะหวะไปทั้งตัว ...เขาแพ้แล้ว... เขาดึงพลเข้ามาในเกมส์ของเขา ล้อเล่นกับความรู้สึกของพล ควบคุมพล และเย่อหยิ่งคิดว่าเกมส์นี้จะมีเพียงเขาเท่านั้นที่จะเป็นคนชนะ แต่จริงๆแล้วเขาคือคนแพ้ต่างหาก เขาแพ้ให้พลอย่างราบคาบเลยทีเดียว “หยุดโว้ย พอๆ พอได้แล้ว” เป็นคิมที่ทนดูต่อไปไม่ไหวแล้วสั่งให้เพื่อนๆของเขาหยุดซ้อมหมอพีท จริงๆคิมกำลังรอให้พลเป็นฝ่ายสั่งให้หยุดด้วยตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าพลจะใจแข็งกว่าที่คิมคิดไว้มากนัก “มีอะไรอยากพูดกับผมไหม” พลเดินไปหยุดข้างๆร่างของหมอพีท โดยที่เท้าของเขาอยู่ตรงส่วนใบหน้าของหมอพีทพอดี ก่อนที่พลจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยเหมือนเช่นเคย “พี่ชดใช้ให้พลกับลูกหมดแล้วใช่ไหม” หมอพีทถามออกมาเสียงกระท่อนกระแท่น ตอนนั้นเองที่หมอพีทไอเป็นเลือดออกมา และเลือดที่ออกมาจากปากของหมอพีทก็กระเด็นไปโดนเท้าของพลพอดี จนหมอพีทต้องใช้แรงทั้งหมดที่มีในตอนนี้ค่อยๆเลื่อนมือไปเช็ดเลือดของเขาออกจากเท้าของพลอย่างแผ่วเบา เพราะสำหรับหมอพีทแล้วคนดีๆอย่างพลไม่ควรจะต้องมาแปดเปื้อนเลือดจากคนชั่วๆอย่างเขา -----------------------