ตอนกระทำใยมิกลัว” “มิได้กลัวเสียหน่อย” พระองค์ชายศุภราชชาติบดินทรยกยิ้มมุมปากมองท่าทางหลบหลีกความผิดประหนึ่งเด็กน้อยของแม่หญิงตรงหน้า อารมณ์ขุ่นมัวเมื่อครู่หายเป็นปลิดทิ้ง “มิรู้จักโตจริงๆ” “โตแล้วเจ้าค่ะ” เป็นครั้งที่สองที่นางถูกเขาว่ากล่าวเป็นเด็กน้อย ดวงตาหวานเงยขึ้นสบดวงตาคมแสงตะวันยามเย็นกระทบแผ่นน้ำสะท้อนภาพใบหน้าหวานช่ำน้ำชวนหลงใหล สะกดสายตาคมให้จดจ้องจนมิอาจละสายตา “โตแล้วจริงๆเสียด้วย”