“เดี๋ยวก่อน!” มือบางแกะข้อมือเล็กของตัวเองออกจากพันธนาการของคนตัวสูงกว่า แล้วเงยหน้าขึ้นสบตากับคนตรงหน้าพร้อมพูดกับเขาว่า “ถ้าคุณจะพูดเรื่องเมื่อกี้นี้ ฉันขอบอกไว้เลยค่ะ ว่าไม่จำเป็น!” เวนิตาตัดบท “เว...” เขาเอ่ยเสียเข้ม สีหน้าท่าทางของคนตรงหน้าดูไม่ถูกใจกับคำพูดของเธอเสียเท่าไหร่ ร่างสูงสบตาเธออย่างสงสัย ก่อนที่เวนิตาจะเฉลยออกมาตรงๆ “ฉันเข้าใจว่าที่คุณทำไปเพราะอะไร เรากำลังปฏิบัติหน้าที่อยู่ และเราจะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าเราไม่ใช่คู่รักกัน มันคืองาน และฉันเองก็มืออาชีพพอ คุณไม่จำเป็นต้องพูดอะไรทั้งนั้นค่ะ” “เวนิตา” เขาจ้องหน้าเธออย่างไม่เข้าใจ ในใจก็คิดสับสนว่าทำไมตัวเองถึงได้ทำเกินเลยกับเธอไปแบบนั้น “คุณสบายใจได้ค่ะ เพราะฉันเองก็ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย” “เวนิตา...นี่คุณพูดจริงเหรอ” ร่างสูงที่อยู่ตรงหน้าถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฉัน...ไม่ได้รู้สึกกับจูบห่วยๆ ของคุณเลย ชัดไหมคะ!” เวนิตาพูดออกมาอย่างหนักแน่น ฐานัตถ์ได้ยินอย่างนั้น ก็รู้สึกจุกอยู่ไม่น้อย เขาไม่พอใจในคำกล่าวของเธอเอาเสียเลย แต่ไม่มีเวลาให้เขาได้เจรจาไปมากกว่านี้ เมื่อขาเรียวเล็กของอีกฝ่ายรีบสาวเท้ากลับไปที่รถ