ประโยคที่ว่า ‘เดี๋ยวเด็กเบื่อ มันก็เลิกเล่นเอง’ มันเป็นคำที่ผู้ใหญ่ชอบพูดกันเวลาเด็กเล่นสนุก เด็กทุกคนเป็นแบบนั้นหรอ? แล้วถ้าเด็กมันไม่เบื่อสักทีล่ะ? หัวใจดวงนี้จะยังเป็นของเธออยู่หรือเปล่า? เรื่องนี้เป็นความรักที่คนทั่วไปมองว่าไม่เหมาะสมของครูปิ่น และนักเรียนสุดหล่ออย่างนายธีระ เด็กเกเรที่สร้างเรื่องไม่เว้นแต่ละวัน แล้วจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อเด็กมันทั้งอ่อย ทั้งน่ารัก รุกจีบแบบหน้ามึนแล้วครูปิ่นจะอดใจไม่ให้เผลอตกหลุมพรางของน้องธีได้ไหมนะ “ครูอยากทราบเหตุผลที่เธอไปต่อยน้องเขา” ปิ่นถามด้วยน้ำเสียงอ่อนใจในขณะที่กำลังเดินกลับตึกศิลปะ และมีเด็กหนุ่มเดินตามต้อยๆ ซึ่งธีเองก็มีเรียนวิชาดนตรีที่ตึกนั้นเช่นกัน “มันมองหน้าผม” เขาให้เหตุผลเดียวกับที่บอกครูฝ่ายปกครองไป และเหตุผลนั้นมันก็ทำให้หญิงสาวหยุดฝีเท้าแล้วหันกลับมาเผชิญหน้ากับเด็กตัวโต “นี่... ธีระ... ถ้าเธอจะเอาเหตุผลแค่นั้นแล้วเข้าไปต่อยทุกคนที่มองหน้าเธอ...” ปิ่นเว้นจังหวะหายใจเพียงครู่ก่อนจะพูดต่อ “ตอนนี้ครูก็มองหน้าเธอเหมือนกัน ...ต่อยครูสิ” “ผมไม่ต่อยครูหรอก แต่ผมจะ...” ธีเลื่อนสายตาเจ้าเล่ห์มาหยุดที่ริมฝีปากอิ่มที่เคลือบด้วยลิปกลอสเขาเผลอให้ลิ้นเลียริมฝีปากล่างของตนเองเมื่อนึกถึงความนุ่มราวกับเยลลี่ที่เขาเคยสัมผัสมัน “นายธีระ! การเป็นคนดีมันยากนักหรอ? หะ?” พฤติกรรมของเขามันทำให้ปิ่นต้องขึ้นเสียงใส่เขา ...มันน่านัก สายตาจาบจ้วงขอธีทำให้ปิ่นอยากใช้ไม้เรียวฟาดเขาเสียตอนนี้ เธอเป็นครูของเขาแท้ๆ จะเป็นคนเลวให้ได้หรืออย่างไรกัน แล้วเหตุใดสาวน้อยสาวสองทั้งโรงเรียนถึงได้หลงไหลครั่งใคร้ธีนัก “มันไม่ยากหรอกครับ มันขึ้นอยู่กับว่าจะเป็นเพื่อใครต่างหาก”