นางเป็นสตรีร้ายกาจ หน้าตาดุดัน นิสัยไม่เหมือนใคร ส่วนเขาเป็นถึงโอรสสวรรค์ รูปร่างสง่างาม เป็นที่หมายปองของเหล่าสตรี “ท่าน...เป็นคนที่ข้าตามหาหรือ” เจ้าของประโยคนั้นเป็นหงเหม่ยหลงนั่นเอง นางกำลังจ้องมองหลี่ซื่อหมินอย่างเอาเรื่อง หลี่ซื่อหมินชะงักงันกับสตรีตรงหน้าก่อนเรียกเสียงเบา “หลงเอ๋อร์...” ทั้งสองเพียงยืนจ้องหน้ากันนิ่งงัน มิได้เอ่ยคำใดออกมา... รอบด้านพลันเงียบกริบ คล้ายกาลเวลาหยุดเคลื่อนขับ ทุกสรรพสิ่งหยุดเคลื่อนไหว หลี่ซื่อหมินรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก ลมหายใจคล้ายติดขัด เขารู้สึกเจ็บแปลบอย่างบอกไม่ถูก หลงเอ๋อร์ของเขา ทำไม... “ท่านอย่าหวัง” เสียงของหงเหม่ยหลงเอ่ยขึ้นอย่างดุดัน “ว่าจะหนีไปจากข้าได้อีก” ประโยคนั้นทำเอาหลี่ซื่อหมินต้องกระพริบตาปริบๆ “เจ้า” หลี่ซื่อหมินยังไม่เชื่อหูตนเองจึงเอ่ย “ว่าอย่างไรนะ” “ข้าบอกว่า ท่านไม่มีสิทธิ์หนีข้าไปไหนได้อีก” “หลงเอ๋อร์” หลี่ซื่อหมินเรียกชื่อนางขณะก้มมองหงเหม่ยหลงพลางยิ้มอบอุ่น มิได้สนใจมีดที่จ่อคออยู่แม้แต่น้อย “ท่านยิ้มอะไร ข้ามิได้ล้อท่านเล่น” หงเหม่ยหลงยังคงเอ่ยเสียงเครียด “ต่อไป ข้าจะไม่ให้ใครเข้าใกล้ท่านอีก ข้าจะฆ่าทิ้งให้หมด” หญิงสาวกล่าวด้วยสีหน้าและแววตาดื้อรั้น จนหลี่ซื่อหมินนึกขัน “ข้ารู้ เจ้าเป็นนางมารน้อยของข้า หลงเอ๋อร์” เขากล่าวพลางยกมือขึ้นบิดแก้มนวลนั้นอย่างนึกเอ็นดู “ข้าจะไม่ทนอีกแล้วนะ” “อืม...” “ข้าไม่ได้ล้อท่านเล่น” “ข้ารู้” ชายหนุ่มเพียงยืนอมยิ้มพลางนึกขอบคุณสวรรค์ เขาขอบคุณทุกสรรพสิ่งไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งที่ส่งสตรีนางนี้ให้เกิดมา นางยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยน แล้วเขาจะเปลี่ยนได้อย่างไร....