“นี่อะไร…” เขาเอ่ยถามภรรยาด้วยน้ำเสียงที่แข็งจัด ใช่ว่าจะอ่านหนังสือไม่ออกว่าสิ่งที่เธอเพิ่งจะยื่นมาให้กันมันคืออะไร แต่สิ่งที่เขาต้องการคือคำอธิบายมากกว่า “ใบหย่าค่ะ ปิ่นเซ็นชื่อลงไปแล้ว เหลือก็แต่ในส่วนของพี่ภัทรเท่านั้น” บัวบูชาตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือ เขาจะรู้หรือไม่ว่ากว่าเธอจะทำใจเซ็นชื่อลงไปในกระดาษแผ่นนี้ได้ เธอเสียน้ำตาไปมากขนาดไหน กระทั่งเมื่อคนที่ยืนนิ่งอยู่นานค่อยๆ เอื้อมมือมารับมันไป หัวใจดวงน้อยถึงกลับแตกสลายเพราะคิดเอาเองว่าเขาคงรอเวลานี้มาได้สักพักแล้ว เพียงแต่ไม่อยากที่จะเป็นคนพูดมันออกมา จึงเป็นหน้าที่เธอที่ต้องจัดการ แต่เธอกลับคิดผิดเพราะแทนที่ดนัยภัทรจะเซ็นชื่อไปเขาทำฉีกมันทิ้งอย่างไม่ใยดี ก่อนที่เขาจะปาเศษกระดาษในมือใส่หน้าเธออย่างรุนแรง “ง่ายไป!” “คะ” “ปิ่นคิดจริงๆ เหรอว่าทำแค่นี้แล้วมันจะชดเชยให้พี่ได้!” ถ้าแค่คำขอโทษมันช่วยทำให้ทุกอย่างดีขึ้นหัวใจของเขามันคงไม่เจ็บปวดแบบนี้ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอคงเห็นเขาเป็นแค่ตัวตลกคนหนึ่งที่คิดจะทำแบบไหนยังไงก็ได้ เขายอมรับว่าโกรธ แต่ถึงจะโกรธแค่ไหนก็ไม่เคยมีสักเสี้ยวนาทีที่คิดหย่า เพราะนอกจากมันจะไม่ใช่การแก้ปัญหาแล้วยังมีแต่เพิ่มปัญหาให้มากขึ้น ไม่คิดเลยว่าอีกคนจะคิดได้แค่นี้ เธอเห็นเขาเป็นตัวอะไร “ปิ่นขอโทษค่ะ”