“ก็เป็นคนโง่ๆ ซื่อๆ บื้อบ้า อย่างนี้แหละ ถึงโดนหลอกอยู่ได้เป็นเวลานาน... มันไม่มีเหตุผลอะไรซับซ้อนหรอกพรีม เราไม่ได้เจอกัน ไม่เคยรู้จักกันมาก่อน ถ้า ไม่นับตอนเด็กที่แทบจะจำความไม่ได้ จะให้พี่หมั้นกับพรีมไปได้ยังไง ครอบครัวเป็นเรื่องละเอียดอ่อน ถ้าพี่จะตกลงปลงใจกับใครสักคนพี่ก็ต้องรู้จักนิสัยใจคอของเขา มาก่อน ต้องเป็นคนที่พี่มั่นใจว่าจะใช้ชีวิตที่เหลือร่วมกันกับเขาได้ ไม่ใช่ใครก็ได้ที่ ไม่เคยรู้จักกัน...” ท้ายเสียงเขาเหลือบหันมามองหล่อนเพียงนิดก่อนจะผินหน้าหนีแล้วพูด “และที่สำคัญ... ต้องไม่ใช่คนที่ชอบโกหกจนหาความจริงใจไม่ได้ด้วย” คนฟังกลืนน้ำลาย... รู้สึกเจ็บปวดเข้าไปจนถึงขั้วหัวใจ... ความเจ็บของ กล้ามเนื้อที่ฟกช้ำอยู่ในตอนนี้ ดูเทียบกันไม่ได้เลยกับความรู้สึกที่เหมือนเขาเอามีดมาเถือแล้วเอาเกลือทา หล่อนยังดีใจที่ตัวเองไม่มีน้ำตา แม้ว่าใบหน้าจะด้านชาจนไม่รู้สึกอะไร พริมา ถอยหลังกลับไปนั่งอยู่บนเตียง หลับตานิ่ง ตั้งสติ ก่อนจะลืมตาขึ้นมาใหม่ ขณะที่กฤษฎาหลบออกไปนั่งอีกมุมหนึ่งของห้องเงียบๆ และปล่อยให้ความเงียบเข้ามาครอบงำระหว่างคนสองคน