ตึกตัก!! ตึกตัก!! เสียงหัวใจวายุเต้นกระหน่ำรุนแรง "ลูกชุบเป็นไรเปล่า" วายุเอื้อมมือโอบไปทางด้านหลัง ลูบแผ่วเบาให้คนตื่นกลัวคลายกังวลแต่เขาสิยังคงใจเต้นรัวไม่หยุดราวกับจะออกมาเต้นด้านนอก "คือ..หนู หนูกลัวหนูกลัวความมืดค่ะ"น้ำเสียงเล็กๆแสดงความหวาดกลัวออกมาอย่างเห็นได้ชัด "อ๋อ…เหมือนตอนนั้นในโรงหนังใช่ไหม"ดูเหมือนเขาจะจำได้ดีว่าครั้งนั้นคือครั้งแรกที่ได้แตะตัวของอีกคนด้วยความบังเอิญ "พี่วายุจำได้ด้วยหรอคะ"ใช่ครั้งนั้นจำได้ไม่ลืม เธอน่ะตกใจจนเผลอไปสัมผัสกับมือของเขา วายุหันไปมองลูกชุบด้วยความประหม่าเห็นใบหน้าแดงระเรื่อผ่านแสงที่ส่องลงผ่านรูหน้าต่างเพียงเล็กน้อยหญิงสาวรีบผละออกจากตัวพี่ชายด้วยความเขินอาย วายุเข้าไปปลอบอีกครั้งอย่างเป็นห่วงลูกชุบเหงื่อแตกพลั่กผุดไหลไปทั่วใบหน้าและร่างกายใจสั่น "ไหวหรือเปล่า" "หวะ..ไหวค่ะ"น้ำเสียงที่ตอบออกไปนั้นติดขัด ลูกชุบรู้สึกถึงความอบอุ่นและลมหายใจที่เข้ามาใกล้เรื่อยๆ ----- ฝากนิยายเรื่องนี้ด้วยนะครับ