“บอย ไม่ได้เข้านะบ่ายนี้ เลื่อนประชุมเลย ไม่งั้นก็เข้าแทนหน่อย อะไรสรุปได้ก็สรุปเบื้องต้นไปเลย เออๆ ฝากด้วย” พูดจบเขาก็โยนโทรศัพท์ไปไกลๆ แถวหัวเตียง จากนั้นก็โถมกายลงมานอนทับคนขี้แยหนักๆ เพราะความมันเขี้ยว ข้าวหอมหยุดร้องแล้ว ตอนนี้หัวใจกำลังเต้นถี่รัว ก่อนจะสะดุ้งน้อยๆ เมื่ออกดูมๆ เกินตัวถูกเขาบีบคลึงแรงๆ เหมือนแกล้ง “สมใจเธอแล้วสิ ทำให้ฉันเสียงานเสียการได้” ว่าแล้วก็จูบไซร้ใบหูเล็กและซอกคอหอมที่เมื่อก่อนหน้านี้เขาก็ดอมดมจนมันแทบช้ำ “อื้อ...” ข้าวหอมเบี่ยงคอหนีเมื่อตอเคราของเขาทำเอาเธอจั๊กจี้ ก่อนจะหวีดร้องตกใจเมื่อโดนเขาลากให้ขึ้นไปนอนทับบนร่างแกร่ง และพอศิลาเห็นใบหน้านองน้ำตานั้นก็อดเย้าแหย่อีกไม่ได้ “ไม่ได้เรื่องเลยข้าวเหม็น แค่นี้ก็งอแง” “ข้าวต้องทำยังไงล่ะคะ ถึงจะถูกใจคุณ” “ไม่ต้องทำอะไรหรอก เป็นตัวของตัวเองอย่างนี้แหละ” “คุณหิน...” ข้าวหอมเรียกชื่อเขาเสียงเบาหวิว หัวใจเต้นโครมคราม เขาดูแคร์ แต่ทว่า “เพราะทำยังไงฉันก็ไม่ถูกใจเธอหรอก” “ไอ้คนบ้า!” “ฮ่าๆ” เขาหัวเราะลั่นทันทีที่ทำให้เธอแว้ดๆ และหน้าง้ำหน้างอได้ สุดท้ายเขาก็ไม่เคยแคร์แม้แต่น้อยนิด ฮือ... ---------------- “บีมเขาเป็นพี่เธอหลายปี เรียกเขาดีๆ หน่อย” ศิลาปรามคนตัวเล็กที่เริ่มหน้างอเสียงขรึม “อีบีม!” ถ้าเขาจะแคร์อีนั่นมากกว่าเธอล่ะก็นะ! “ยัยข้าวเหม็น!” “ฮึ! แค่ชื่อก็แตะต้องไม่ได้ แคร์เขามากสินะคะ แล้วไปเอาตัวข้าวมาทำไม ปล่อยข้าวไปตามยถากรรมสิ” “โอ๊ย พูดจาแต่ละอย่าง น่าสงสารจริง” เขารู้สึกขำมากกว่าจะสงสาร คนอะไรน่ามันเขี้ยวและน่าหมั่นไส้ มีเมียเด็กนี่มันปวดหัวแบบนี้สินะ ข้าวหอมยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาป้อยๆ ก่อนจะขยับกายหนีห่างจากเขาอย่างแง่งอน “ฉันก็แคร์ประสาคนรู้จักมักคุ้น ไม่ได้แคร์เท่ากับที่แคร์เธอเสียหน่อย เธอเป็นเมียฉันนะ บีมก็แค่คนอื่น เธอจะอิจฉาคนที่ไม่เคยได้เห็นขาอ่อนผัวเธอไปทำไม” ข้าวหอมหันขวับมามอง ก่อนจะส่งค้อนให้เขาวงใหญ่ ไม่ปฏิเสธว่ารู้สึกดีที่ได้ยินว่าผู้หญิงคนนั้นไม่เคยได้เห็นขาอ่อนเขา “ข้าวไม่ได้อิจฉาซะหน่อย ข้าวได้เห็นมากกว่าขาอ่อนซะอีก” ------------------ ฝากพี่หินและน้องข้าวเหม็นไว้ในอ้อมใจของทุกคนด้วยนะค้า หวังว่าทุกคนจะมีความสุขกับการอ่านนะคะ ขอบคุณมากๆ ค่า