องค์ดิษฐ์ราชนาคาผู้เป็นโอรสเพียงหนึ่งเดียวของพญาไชยทัตนาคราชได้ทำผิดกฏแห่งวงศ์ตระกูลโดยไปรักกับมัสสิตาหญิงมนุษย์ทำให้ทั้งคู่ต้องถูกแยกจากกันด้วยความตาย...แต่ทว่าบ่วงกรรมแห่งรักไม่อาจหนีพ้น มัสสิตา..ตั้งจิตอธิษฐานกับเกล็ดนาคาที่คนรักได้ให้ไว้ไปเป็นนาคีเพื่อจะได้ครองรักกับคนรักของตนทำให้นางไปกำเนิดเป็นนาคีในตระกูลอันสูงส่ง องค์ดิษฐ์ราช..เสียใจกับการตายของคนรักจึงตั้งจิตอธิษฐานไปเป็นมนุษย์เพื่อให้ได้ครองคู่กันดวงจิตจึงไปกำเนิดเป็นมนุษย์สมดังใจโดยไม่รู้ว่ามัสสิตาอธิษฐานไปเป็นนาคี พญาไชยทัต..เสียใจและโกรธเคืองโอรสตนเป็นที่สุดจึงคร่าชีวิตมนุษย์ขององค์ดิษฐ์ราชแล้วให้กลับมาเป็นนาคาเช่นเดิมก่อนลงโทษโอรสของตนด้วยคำสาป ความรักของทั้งคู่จะเป็นเช่นไรเมื่อวาสนายังคงมีต่อกัน แม้จะถูกพรากจากพร้อมความเข้าใจผิด..แต่ศรัทธาแห่งรักยังคงมั่นไม่ผันแปร...เกล็ดนาคาที่ให้ไว้จะช่วยนำพาไปให้ได้พบ หนึ่งนาคี ผู้มั่นรัก สลักไว้ หนึ่งห้วงใจ ให้แด่จิต ดิษฐ์ราช เฝ้าตามรัก ภักดีพี่ นี้หมายมาด นาคาราช ทุกชาติรัก จักติดตาม... ................................................................ "อะ..องค์ดิษฐ์ราช!..พะ..พระชายา" นพสินธุ์หน้าตาตื่นมาเข้าพบผู้เป็นนายด้วยความรีบร้อนเหงื่อโทรมไปทั้งกาย "มีอันใด!..มัสสิตายอดรักของข้าเป็นอันใด?" องค์นาคารีบตรงเข้ามาเขย่าตัวนาคาคนสนิทจนสั่นคลอนเอ่ยถามอย่างกังวลใจ "พระ..ชายา..ฮืออ.." น้ำตาของผู้เป็นบ่าวไหลรินด้วยความสงสารนายของตนอย่างจับใจ "..นางเป็นอันใด..เจ้าพานางหนีไปได้แล้วใช่หรือไม่..นพสินธุ์?" องค์นาคาสังหรณ์ใจจนมือไม้สั่นไม่อยากจะได้ยินข่าวมิสู้ดี "นะ..นาง..สิ้นใจแล้วพระเจ้าข้า" ข่าวที่ได้ยินจากปากของนพสินธุ์ทำเอาองค์นาคานิ่งค้างไม่อยากจะเชื่อในสิ่งที่ได้ยิน "มะ..ไม่จริง...ไม่จริง!...มัสสิตา.." ร่างสูงเซลงไปนั่งทรุดส่ายหน้าไปมาเหมือนอยากให้มันเป็นเพียงความฝัน..ไม่อยากจะให้สิ่งที่ได้ยินมาเป็นความจริงหัวใจนาคาหนุ่มเจ็บปวดเหมือนใครมากระชากเอาหัวใจออกไป "เป็นความผิดของข้าพระองค์เองที่ช่วยพระชายาไม่ได้..ข้าพระองค์สมควรตาย" นพสินธุ์ก้มลงกอดเท้าผู้เป็นนายด้วยความรู้สึกผิดทั้งสงสารนายของตนสุดหัวใจ "ไม่ใช่ความผิดของเจ้า..ข้าต่างหากที่ทำให้นางต้องตาย..หากข้าไม่ดื้อรั้นที่จะพานางมาที่นี่นางก็คงไม่ต้องตาย...ข้าต่างหากที่สมควรตาย" องค์ดิษฐ์ราชดึงปอยผมของคนรักที่ห้อยติดตัวไว้ตลอดเวลาขึ้นมาแนบแก้มตนร่ำไห้อย่างคนใจสลาย...