สำหรับกรินทร์...ใบไผ่คือยัยแว่นเฉิ่มเบอะที่น่ารำคาญที่สุด และชวนให้หงุดหงิดหัวใจทุกครั้งที่เห็นหน้า ยิ่งได้รู้ว่าเธอคือคนที่มารดาอยากให้แต่งงานด้วย เขาก็ยิ่งไม่อยากเข้าใกล้ นั่นเพราะคนอย่างเขาไม่เคยคิดที่จะมอบหัวใจให้ใคร และไม่เคยคิดจะผูกมัดกับใครด้วยการแต่งงาน เพราะฉะนั้นเขาจึงพยายามหาทาง เขี่ยยัยแว่นคนนี้ ให้ออกไปจากชีวิตให้ได้ หากยิ่งแกล้ง...เหมือนยิ่งใจสั่น ยิ่งใกล้ชิดกันกลับยิ่งหวั่นไหว เมื่อสาวน้อยวางแผนแก้เผ็ดเขาด้วยการยั่ว ยั่วแล้วยั่วอีก จนเขาแทบจะคลั่งตายวันละหลายหน หากแต่เขาต้องข่มใจ เพราะถ้าเขาเผลอกินเธอเมื่อไหร่ ความโสดจะจากเขาไปทันที ใบไผ่...จะยั่วเขาสำเร็จไหม และเขา...จะหักห้ามใจได้หรือเปล่า เกมส์รักสุดพิศวาสครั้งนี้ ใบไผ่ขอขอเอาทั้งตัว และหัวใจเป็นเดิมพัน... “อ้อ...คิดจะฟันพี่แล้วทิ้งอย่างนั้นเหรอ” “ใครฟันใครกันแน่คะพี่ช้าง พูดให้มันดีๆ ไผ่ไปฟันพี่ช้างตั้งแต่เมื่อไหร่” “ก็ร่วมด้วยช่วยกันทั้งสองคนนั่นล่ะน่า ของอย่างนี้มันทำเองคนเดียวได้ที่ไหน” “พี่ช้าง!” “จ๋า...เรียกทำไม อยู่กันแค่นี้เอง กระซิบเบาๆพี่ก็ได้ยินแล้วทูนหัว” “พี่ช้างต้องการอะไรกันแน่คะถึงได้ทำแบบนี้” “ทำแบบไหน...พี่ทำไปตั้งหลายท่า ใครจะไปรู้” ชายหนุ่มยังกวนไม่เลิก ยิ่งเห็นอาการเหวี่ยงวีนหาเรื่องของหล่อน เขาก็ยิ่งสนุก ยิ่งหล่อนหน้าแดงเพราะความเขินอายหล่อนก็ยิ่งน่ารัก และก็ทำให้เขายิ่งหลงรัก...จนถอนตัวไม่ขึ้น “ลามก วิปริต ในหัวคิดได้แต่เรื่องบนเตียงหรือไงคะ” “พี่ก็คิดกับไผ่คนเดียวนี่แหละ คนอื่นพี่ก็ไม่รู้สึกอะไรแล้ว” ใบไผ่มองหน้าเขาเหมือนไม่อยากเชื่อ คนอย่างพี่ช้างน่ะเหรอ จะปลงแบบนั้นได้ ไม่มีทางหรอก...พี่ช้างก็ยังเป็นพี่ช้างอยู่วันยังค่ำนั่นแหละ คงยากที่จะเปลี่ยน “จะบอกว่าไผ่เป็นคนพิเศษ อย่างนั้นเหรอคะ” “เมียไม่พิเศษ...แล้วใครจะพิเศษ”