น้องโบตั๋นขอส่งต่อความน่ารักในเกมการเมืองสุดเข้มข้น มาร่วมลุ้นว่าน้องเทียจะสามารถเป็น “เจ้าตระกูล” ตามที่ตั้งใจได้หรือไม่ “เทีย” เฟเรสพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ห้ามลืมข้านะ ห้ามเด็ดขาด” เขามองนัยน์ตาสีเขียวคู่นั้นของเทียพลางขอร้องอ้อนวอนอย่างโหยหา “เพราะข้าจะคิดถึงเจ้าทุกวัน” นัยน์ตาของเทียสั่นระริก เหมือนใบไม้ที่ปลิวว่อนเพราะสายลมที่พัดหวิวผ่านเข้ามา ใช่แล้ว ตอนนี้แค่นี้ก็พอ เฟเรสยิ้มด้วยความพึงพอใจ “แล้วข้าจะกลับมา” รอข้านะ