"เจ้าหน้าที่ตำรวจบอกผมว่า...ได้เบาะแสของคนร้ายที่ลักพาตัวคุณชายแล้วครับ แต่ว่าจับตัวไม่ได้เลย เพราะคนร้ายหลบหนีออกนอกประเทศไปแล้วตั้งแต่วันที่เกิดเรื่องครับ" "แล้วตำรวจได้บอกมานพหรือเปล่าว่า...พวกมันเป็นใคร?" "ไอ้ปีเตอร์กับพวกของมันครับ" "หืม...ว่าแล้วเชียว พี่คิดเอาไว้แล้วเชียวว่าต้องมันแน่ ๆ พี่คิดไม่ผิดเลยจริง ๆ แต่พี่เจ็บใจจริง ๆ เลยนะที่มันหลบหนีไปได้น่ะ พี่อยากให้ตำรวจจับมันได้จังเลย หึ...คอยดูนะ ถ้าพี่เจอไอ้ปีเตอร์มันเมื่อไหร่ล่ะก็..." "พี่เตเต้จะทำอะไรมันเหรอครับ?" "พี่ก็จะจับมันมาให้เพื่อนกระเทยของพี่ลงแขกน่ะสิ" "ต่างจากผมเลยนะครับ เพราะถ้าผมเจอไอ้ปีเตอร์มันอีกเมื่อไหร่ละก็..." "มานพจะทำอะไรมันเหรอจ๊ะ" "ผมก็จะจับมันมาหั่นเป็นชิ้น ๆ ให้ไอ้ปีโป้หมาสุดที่รักของผมกินเป็นอาหารว่างน่ะสิครับ" "อื้มหืม...พี่ไม่คิดเลยนะว่า...น้องมานพก็โหดใช่ย่อยเลยนะจ๊ะ" "ผมโหดได้มากกว่านี้อีกนะครับ...เมื่อก่อนผมก็รู้อยู่แล้วว่า...ไอ้ปีเตอร์มันเป็นพวกหมาลอบกัดแบบนี้เป็นเรื่องปกติ แต่ผมไม่เคยสนใจ เพราะไอ้ปีเตอร์มันไม่เคยทำให้ผมเดือดร้อนมาก่อน แต่ครั้งนี้ สิ่งที่ไอ้ปีเตอร์ทำ มันกลับสร้างเดือดร้อนให้ผมมากถึงมากที่สุด เพราะไอ้ปีเตอร์มันกล้าแตะต้องคนที่ผมรักมากที่สุด มันกล้าแตะต้องคนที่เป็นดังดวงใจของผมครับมันกล้าแตะต้องคนที่เป็นทั้งชีวิตของผม ผมเลยสัญญากับตัวเองไว้ว่า ถ้าผมเจอไอ้ปีเตอร์อีก ผมจะพาไอ้ปีเตอร์มากราบขอโทษคุณชายของผมให้ได้เลยครับ" "อื้มหืม...โดนใจพี่เตเต้ยิ่งนักเลยเจ้าค่ะ คุณบอดี้การ์ด คิก คิก คิก" "หึ หึ หึ" ***** มานพนั่งเฝ้านายอยู่ข้าง ๆ เตียง โดยไม่ลุกและไม่ขยับตัวไปไหนเลย เพราะตลอดระยะเวลาหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมา มานพคิดถึงนายมาก มานพนั่งกุมมือของนายแนบกับแก้มของตัวเองเอาไว้ตลอดเวลา สักพักมานพก็ได้ยินเสียงนายละเมอเบา ๆ ของนาย มานพจึงขยับหน้าเข้าไปใกล้ ๆ และเอียงหูฟังอย่างตั้งใจ เพราะมานพอยากรู้ว่านายกำลังละเมอเรื่องอะไรอยู่ แล้วมานพก็ได้ยินเสียงนายละเมอออกมาว่า "นิว...นิวพี่คิดถึงนาย นิวพี่คิดถึงนายมากเลยนะ พี่คิดถึงนาย มานพ...มานพ นายอยู่ไหน? นายอยู่ไหน? นายไม่เป็นไรใช่ไหม? มานพ...รีบหนีไปเร็ว หนีไป หนีไป รีบหนีให้เร็วที่สุด" มานพได้ยินเสียงละเมอของนายชัดเต็มสองหูของเขาเลย ทำให้มานพอดไม่ได้ที่จะไม่ร้องไห้ออกมาอย่างเงียบ ๆ เพราะมานพไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้อีกแล้ว มานพทั้งสงสารปนดีใจเมื่อได้ยินเสียงละเมอเบา ๆ ของนาย เพราะอย่างน้อยในฝันของนายก็ยังมีเขาอยู่ในนั้น และอย่างน้อยในฝันของนายก็เป็นห่วงเขาอยู่เหมือนกัน แต่มานพก็ยังอดสงสานายไม่ได้ ที่นายยังคิดถึงน้องชายของนายอยู่ มานพอยากแบ่งเบาความเจ็บปวดนั้น หรือถ้าเป็นไปได้...มานพอยากแบกรับความเจ็บปวดนั้นแทนนายเอาไว้เอง มานพยังคงนั่งเฝ้านายจนต่อไป แต่ตอนนี้ได้เวลาอาหารเที่ยงของคนป่วยพอดี และพยาบาลก็ยกอาหารคนป่วยมาส่งให้พร้อมกับยาแก้อักเสบหนึ่งชุด พยาบาลกำชับมานพว่า...ต้องให้คนป่วยทานข้าว แล้วก็กินยาให้ตรงเวลาด้วย มานพจึงคิดว่า...เขาควรปลุกนายให้ลุกขึ้นมาทานข้าว ทานยาก่อน แล้วค่อยนอนต่อหลังจากทานข้าว ทานยา แล้วมานพก็ตัดสินใจเอื้อมมือไปสะกิดไหล่ของนายเบา ๆ และเอ่ยเรียกคนที่ยังหลับอยู่ว่า "คุณชาย...คุณชายครับ" "อืม..." "คุณชายครับ...ได้เวลาทานข้าว ทานยาแล้วนะครับ" "มานพ? นาย" "คุณชายยังเจ็บอยู่รึเปล่าครับ? " "มานพ? นายไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม? แล้ว...ขานายหายแล้วเหรอ? " "ครับ...ผมไม่เป็นไรแล้วครับ ขาของผมก็หายสนิทแล้วครับ ตอนนี้ผมสามารถวิ่งได้เลยล่ะครับ แล้วคุณล่ะครับ? ยังเจ็บอยู่ไหมครับ? ถ้ายังเจ็บอยู่บอกผมนะครับ ผมจะได้ไปตามหมอมาให้" "ไม่...ฉันไม่เป็นไรแล้วล่ะ แค่ปวดแขนนิดหน่อย...ฉันคงแขนหักน่ะ เฮ่ย... แล้วฉันจะขับรถยังไงวะเนี่ย? เอ่อ...มานพ นายไปตามหมอมาฉันให้หน่อยสิ? บอกว่า...ฉันจะออกจากโรงพยาบาลตอนนี้เลยนะ เพราะฉันอยากลับบ้าน ฉันไม่อยากอยู่ที่นี่ ฉันเบื่อ" "เอ่อ...คุณชายครับ ผมว่า...อยู่ต่ออีกสักสองสามวันก่อนนะครับ เผื่อมีอะไรผิดปกติ คุณหมอจะได้ดูแลได้ทันเวลานะครับ" "ไม่... ฉันจะกลับบ้านเดี๋ยวนี้ และตอนนี้เลย เพราะฉันไม่เป็นไรแล้ว" "ถ้างั้นคุณชายทานข้าวก่อน...แล้วก็ทานยาก่อนนะครับ เสร็จแล้วผมจะไปบอกหมอให้ ตกลงไหมครับ?" "ไม่...ไม่หิว ไม่กินอะไรทั้งนั้น ฉันจะกลับบ้าน ถ้านายไม่รีบไปตามหมอมาให้ฉันเดี๋ยวนี้ ฉันก็จะไปตามเอง แล้วฉันก็จะเรียกแท๊กซี่กลับเอง ไม่ต้องห่วงหรอก แค่บอกมาว่านายจะไปตามหมอให้ฉันหรือไม่ไปก็พอ" "โห...คุณชายครับพูดยาวเป็นหางว่าวเลยนะครับ ผมเชื่อแล้วล่ะครับว่าคุณหายดีแล้วจริง ๆ " "อืม...ฉันหายแล้วจริง ๆ ถ้างั้นนายก็รีบไปตามหมอมาให้ฉันได้แล้ว" "ก็ได้ครับ ผมจะไปตามหมอมาให้คุณก็ได้ครับ แต่ว่าคุณต้องทานข้าว ทานยาก่อนนะครับ ตกลงไหมครับ?" "ไม่...ยาก็ไม่ทานข้าว ไม่ยากทานยา เพราะมันขม และฉันก็หายแล้ว ไม่ต้องทานยาก็ได้ " "ไม่ได้นะครับ...ต้องทานครับ เพราะคุณยังไม่หายดีครับ" "ไม่ก็คือไม่สิ นายจะมาเซ้าซี้ทำไม? ไม่ต้องพูดมากอีแล้ว เพราะฉันไม่อยากกิน จบนะ!" "แล้วทำไมคุณถึงไม่อยากทานล่ะครับ? เพราะว่า...ยามันขมเหรอครับ? ถ้าคุณคิดว่า...มันขม ผมก็มีวิธีทำให้มันหวานได้นะครับ แต่ว่า...คุณจะสนใจไหม? คุณจะยอมทำตามที่ผมบอกไหม? ถ้าผมทำให้ยามันหวานได้?" "ปัญญาอ่อน...ยามันขมอยู่แล้ว มันจะหวานได้ยังไงวะ? กวนประสาท" "แล้วถ้าผมทำได้ล่ะ? คุณจะกินไหม? คุณจะทำตามที่ผมบอกไหม?" "แล้วถ้านายทำไมได้ล่ะ? นายจะยอมไปนอนเป็นเพื่อนไอ้ปีโป้ไหม? อย่ามากวนประสาทฉันนะมานพ" "ถ้าผมเปลี่ยนยารสขมให้เป็นยารสหวานไม่ได้...ผมจะยอมไปนอนกับไอ้ปีโป้คืนนี้ แถมพรุ่งให้นี้ด้วยเลยครับ " "เออ...ถ้างั้นบอกมาสิว่า...ต้องทำยังไง ยามันถึงจะหวานน่ะ เฮ่ย...ท่าเยอะฉิบหาย เป็นบอดี้การ์ดหรือว่าเป็นพ่อวะเนี่ย เฮ่ย?" "หึ...ขั้นตอนแรกคุณชายต้องหลับตาก่อนนะครับ" "หลับตาทำไมวะ? ทำไมต้องหลับตาด้วย?" *****