เธอก็แค่เด็กสาวโลกสวยที่คิดไปเองว่าหลงรักเขานักหนา จนถึงกับต้องวางแผน สร้างเรื่องจนเขาต้องจำใจรับหล่อนมาเป็นเมีย ทั้งที่ใจไม่เคยคิดอยากได้เธอซักนิด เมื่อก่อนความรู้สึกที่เขามีต่อเธออย่างมากก็แค่นึกเอ็นดู เพราะเห็นว่าเธอน่ารัก เรียบร้อย ไม่แก่แดดเหมือนเด็กสมัยนี้บางคนที่เคยเจอ เจอหน้าเขาทีเธอก็ชอบก้มหน้างุดแลดูขี้อาย แต่ตอนนี้เขาคงต้องเปลี่ยนความคิดซะใหม่ คนเราจะตัดสินกันแค่ภายนอกคงจะไม่ได้ ถึงแม้จะคิดช้าไปหน่อยก็เถอะ แต่เขาจะทำให้เธอรู้เองว่ามันไม่สวยหรูอย่างที่เธอฝันหรอก อย่าหวังเลยว่าเขาจะยอมแต่งด้วยแค่ในนาม ในเมื่ออยากเป็นเมียเขานัก เขาก็จะจัดให้สมใจอยาก ทีนี้อย่ามาโอดครวญก็แล้วกัน ********************************************* “มาดูสิ อยากกินอะไร วัตถุดิบมีไม่มากนะ แต่น่าจะทำข้าวผัดรวมมิตรง่ายๆได้ มีอะไรก็ใส่ไป กินได้มั้ย” เขาหันหน้ามาบอกเป็นเชิงถามความคิดเห็นแต่ก็ไม่คิดจะรอฟังเธอตอบอยู่ดี หันไปเตรียมอุปกรณ์ทำเมนูดังกล่าวทันที แล้วจะมาถามเธอทำไมก็ไม่รู้ “อะไรก็ได้ค่ะ หนูกินง่าย ขอแค่ไม่ใส่ผักเยอะ หนูไม่ชอบกินผัก” เธอกินผักยากมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว เขาคงรู้แล้วจากการไปกินข้าวบ้านเธอวันนั้น “นั่นหรอเรียกว่ากินง่าย เธอกินยากมากต่างหาก ผักอะไรก็ไม่ยอมกินซักอย่าง อีกหน่อยพอมีลูก จะสอนลูกให้กินผักได้ยังไง ในเมื่อแม่ยังไม่ยอมกิน” “ไม่เห็นเป็นไรเลยค่ะ หนูไม่กินผักก็ยังโตมาได้เลย หนูจะไม่บังคับให้ลูกกินอะไรที่ไม่ชอบเด็ดขาด” เธอถูกบังคับเรื่องนี้มาทั้งชีวิต เรื่องอะไรจะยอมให้ลูกโดนด้วย เธอตั้งใจไว้แล้วว่าถ้าลูกไม่ชอบกินผักก็จะไม่บังคับเด็ดขาด ส่วนใครจะว่าอย่างไรเธอจะปกป้องเอง “เธอกำลังคิดจะบ่มเพาะนิสัยไม่ดีให้ลูก มีอย่างที่ไหนตัวเองไม่กินผัก ก็เลยจะให้ลูกทำตามบ้าง ผักมีประโยชน์แค่ไหนรู้มั้ย” เขายังบ่นไม่เลิก ท่าทางจริงจังซะจนเธอสงสัย ถ้าวันหนึ่งมีลูกขึ้นมาจริงๆ เขาจะทำใจแข็งบังคับลูกได้แน่หรือ