จู่ ๆ ลิฟท์จอดที่ชั้น 5 เฉยเลย . ต่อเขตหัวใจเต้นเร็วและแรงขึ้น เมื่อประตูลิฟท์เปิดออก และเขาได้พบกับชายหนุ่มร่างใหญ่ ที่อยู่ในชุดสูทสากลสีดำ ใบหน้าหล่อเข้ม จนทำเอาต่อเขตคิดไปเลยเถิด ชายหนุ่มใบหน้าหล่อเข้มมองสบตาแล้วยิ้มเล็ก ๆที่มุมปากของเขา และชายตามองต่อเขตด้วยสายตาที่มีความในใจบางอย่างแฝงอยู่ . กึก ๆๆๆๆ ครืด... ไฟในลิฟท์ดับลงอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย ทำเอาต่อเขตตกใจแล้วผวาเข้ากอดชายหนุ่มโดยไม่ได้ตั้งใจ “อุ๊บ ช่วยด้วย ผมกลัวความมืด” ต่อเขตกระโดดเข้ากอดร่างใหญ่ในสูทสากลอย่างเร็ว กลิ่นหอมจากน้ำหอมที่ชายร่างใหญ่ใช้นั้นช่างหอมติดตรึงใจต่อเขตเสียนี่กระไร “ไม่ต้องกอดแน่นก็ได้ครับ เป็นผู้ชายทำไมขี้กลัวครับ แต่ก็ไม่เป็นไรนะ ผมเป็นคนใจดี” เสียงหล่อทุ้มของชายร่างใหญ่พูดขึ้นมากังวานก้องลิฟท์ที่บรรยากาศด้านในเต็มไปด้วยความอบอวลของกลิ่นน้ำหอมสุดหอมกลิ่นนั้น “ผะ ผม ขอโทษครับ” ต่อเขตพูดตอบกลับชายร่างใหญ่ แล้วค่อยดึงตัวเองออกมาอย่างช้า ๆ และแอบซบใบหน้าเข้ากับแขนของชายหนุ่มในชุดสูท “ไม่เป็นไรครับ อีกสักครู่คงมีใครมาช่วยเรา เพราะนี่คือลิฟท์ของผู้บริหาร ว่าแต่ คุณเข้ามาใช้ลิฟท์นี้ได้อย่างไร” ชายหนุ่มพูดถามต่อเขตมาด้วยความสงสัยจนเขารู้สึกกลัวและสั่นไปทั้งร่าง