จำเลยที่รัก โดย... บัวริน อารัมภบท ทาริศาสะอื้นน้อยๆ... ก้มหน้างุดเดินลงไปข้างล่าง หล่อนแอบหวังว่าเขาจะออกมาส่ง แต่กลับพบกับความว่างเปล่า มีเพียงคนของเขาเท่านั้นที่วิ่งเขาของบางอย่างมาให้ “คุณผู้หญิงคะ”ทาริศาเอี้ยวหน้ากลับไปมองด้วยสีหน้าหม่นหมอง “คุณผู้ชายให้เอาไอ้นี่มาให้ค่ะ”สายใช้ยื่นซองสีขาวส่งให้หล่อน ทาริศารับมาอย่างงงๆ เงยหน้าขึ้นมองไปชั้นบน รับรู้วาเขาคงอยู่ที่ไหนสักแห่งบนบ้าน ทาริศาค่อยๆเปิดซองดู แล้วก็ต้องปากสั่น เพราะพยายามกลั้นสะอื้นเอาไว้ เมื่อพบว่าภายในซองคือเงินปึกหนึ่ง อย่างต่ำก็แสนบาท! เขาเห็นทาริศาเป็นอะไร? นี่เขาคิดจะแก้แค้นกันหรือ ครั้งหนึ่งหล่อนเคยซื้อเขา วางเงินให้หลังจากเขาเอาความสาวของหล่อนไป มาตอนนี้ เขาเลยให้เงินหล่อนเป็นค่าตัว เมื่อเลิกกันงั้นหรือ? ทำไมเขาโหดร้ายแบบนี้ ทาริศาเม้มปาก เลือดในกายเดือดปุดๆ ก่อนจะก้าวสวบๆขึ้นไปหาเขาชั้นบน เพื่อเอาเงินในมือปาใส่หน้าเขา ให้เขารู้ว่า คนอย่างหล่อนซื้อไม่ได้! ทาริศาหาเขาทุกห้อง...แล้วก็พบว่าเขากลับมานอนอยู่ในห้องนอนตัวเอง เขาผงกศีรษะขึ้นจากการนอนคว่ำหน้า เอี้ยวมองมาด้วยสีหน้าประหลาดใจ ที่เห็นหล่อนย้อนกลับมา ใบหน้าคมคร้าม ฉายแววหม่นวูบแบบที่ทาริศาไม่เคยเห็นมาก่อน หล่อนคิดว่าตัวเองตาฟาดไป ไม่มีทางหรอก คนอย่างเขา ไม่มีวันเสียใจกับใครเขาหรอก ทาริศากัดฟันกรอด มองเขาตาเขียวปัด ก่อนจะเอาซองในมือปาใส่เขาอย่างฉุนเฉียว เกรี้ยวกราด “เอาเงินของคุณคืนไป...อย่าซื้อฉันด้วยเงิน!”หล่อนกระแทกเสียงเข้าใส่ ร่างสูงขยับลุกขึ้นนั่ง สายตาเขากวาดตามองหล่อนด้วยสีหน้าจริงจัง ทำให้หล่อนแทบอยากจะฆ่าเขา “ทำไม? คุณก็รู้นี่ว่าคุณไม่มีเงิน” “ต่อให้ฉันต้องไปขอทาน ก็ยังดีกว่ารับเงินของคุณ!”พูดจบทาริศาก็หมุนตัวกลับไป น้ำตานองอาบสองแก้ม การได้กลับมาเจอหน้าเขาอีกครั้งมันทำให้หญิงสาวยิ่งสะท้านสะเทือนใจมากขึ้นไปอีก ได้โปรด...ขอร้องให้ฉันอยู่ต่อได้ไหม หญิงสาวภาวนาในใจ แต่กลับไม่มีคำพูดใดๆหลุดออกมาจากเขาเลยแม้แต่คำเดียว ทาริศาคอตกวูบ เดินลงจากบ้านด้วยท่าทางสิ้นหวัง หมดสิ้นแล้วทุกสิ่งทุกอย่าง หญิงสาวน้ำตาร่วงพรูออกมาราวกับทำนบทลาย...น้ำตาเหมือนจะกลั้นออกมาเป็นสายเลือด รักด้วยใจ บัวริน