สุภาษิตขงจื๊อ ซึ่งพระอมรโมลี สถิต ณ วัดราชบุรณ แปลไว้เมื่อ พ.ศ.๒๓๖๙ เรื่องหนึ่ง กับเรื่องนางเคงเกียงสอนบุตร ซึ่งในบานแพนกจดไว้ว่า “เป็นของพระยาศรีสุนทรโวหารคัดไว้” อีกเรื่องหนังสือสองเรื่องนี้ เป็นเรื่องขนาดเล็ก สมควรจะรวมกันได้ และในต้นฉบับสุภาษิตขงจื๊อ ยังมีเรื่องคนร้อยจำพวกจดไว้อีกเรื่องหนึ่ง แม้จะไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับสุภาษิตขงจื๊อ แต่ถ้าจะทิ้งเสียก็เสียดาย เพื่อรักษาสำนวนและความคิดของเก่า จึงได้คัดมารวมไว้ในที่นี้ด้วย ซึ่งทั้งสามเรื่องมีลักษณะเนื้อหาที่เป็นคติ สอนให้กตัญญูต่อผู้มีพระคุณ สอนให้ตั้งตนให้เป็นคนดี และอย่างอื่น อันเป็นประโยชน์แก่ผู้ที่ได้อ่านแล้วไตร่ตรองนำไปปฏิบัติตาม