ไม่รู้ว่านานขนาดไหนที่ต้องนอนนิ่ง ฟังเสียงสยองที่เกิดขึ้นอย่างต่อเนื่อง โดยไม่มีทีท่าว่าจะจะสิ้นลงอยู่อย่างนั้น แต่สำหรับผม มันเนิ่นนานจนราวกับว่าจะไม่มีวันถึงวินาทีต่อไปอีกแล้ว นานขนาดที่ผมเริ่มมีความคิดว่า ต้องหาวิธีหรือทำอะไรสักอย่างแล้ว เพื่อที่จะได้หลุดออกไปจากสถานการณ์นี้เสียที พอเริ่มตั้งสติได้ สายตาก็เริ่มสอดส่าย กรอกไปมาให้ได้กว้างที่สุดเท่าที่จะทำได้ หวังจะได้เห็นใครหรืออะไรก็ได้ในบริเวณนั้น ที่อาจจะสามารถช่วยให้ผมหลุดจากอาการแปลกประหลาดนี้ และแล้ว..ความพยายามก็สัมฤทธิ์ผล เมื่อสายตาเกิดไปสะดุดเข้ากับเงาร่างหนึ่งเข้า เงาร่างนั้นมีรูปร่างเป็นคน ที่แม้จะพยายามมองเห็นให้ชัดเจนที่สุดเท่าที่ท่าทางและการเคลื่อนไหวอันจำกัดจะสามารถทำได้อย่างไร ก็กลับไม่มีรายละเอียดอื่นใดให้สังเกตเห็น