วันหนึ่งๆที่ได้ทำกิจของตนให้ผ่านพ้นไป แล้ววันใหม่ก็มาถึงให้ต้องทำกิจในวันต่อๆไปอีก ชีวิตที่ผ่านวันมาเรื่อยๆไม่มีอะไรหยุดนิ่ง ทั้งตัวเองและสิ่งรอบๆ สำหรับตัวเองนั้นเห็นได้ว่า กายมีความเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา ยิ่งผ่านกาลเวลานานเท่าไรก็ยิ่งเห็นความเปลี่ยนแปลงในกายมากขึ้นเท่านั้น แม้แต่ใจตนก็ไม่ได้หยุดหรือนิ่งเช่นกัน หากแต่มีความหวั่นไหวในสิ่งที่เข้ามากระทบเช่นเดียวกัน กายและใจตนจึงไม่สามารถเป็นที่พักสำหรับเกิดความสงบและสุขได้ถ้าไม่มีความสงัดพอ คือสงัดจากสิ่งยั่วยุทั้งหลาย ผู้เขียนเห็นความสงัดจากสิ่งยั่วยุรอบๆ และสิ่งยั่วยุในตัวเองเป็นทางที่ชอบของตน และได้ปลีกตัวอยู่อย่างสงบเป็นเวลาส่วนมาก กิจที่ทำในวันหนึ่งๆจึงไม่วุ่นวายนัก และมีสิ่งที่พิจารณาในตนดังที่จะได้พบจากหนังสือเรื่อง เป็นดังนี้ ทั้งในรูปและสิ่งที่รับรู้ได้ในวันเวลา เป็นดังนี้มีรูปที่ตั้งใจให้เห็นว่า รูปนั้นไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริง และมีสิ่งที่พิจารณาได้จากความเป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา ในวันเวลาที่ล่วงเลยมาถึงอายุปัจจุบันนี้ว่ามีสิ่งต่างๆเป็นดังนี้