กลอน ๘ เจ้าพระยาพิชิตใจ กับ คุณหลวงบันลือ เสียงฝนโปรย โรยกระทบ บนหลังคา มันเตือนว่า มาแล้ว หน้าวสันต์ ซ่า...ติ๋งติ๋ง หรีดหริ่ง อัศจรรย์ น้ำค้างนั้น หยดใน ไหสุรา นั่งเรือพาย ข้ามฟาก วันฝนตก เห็นวิหค รำพึง คะนึงหา ตามหาคู่ ว่าอยู่ไหน สกุณา รีบกลับมา ป่าเขา ลำเนาไพร หลวงบันลือ วางงาน มองข้างหน้า เรือสวนมา ร้องเห่ เพลงสดใส เจ้าพระยา พิชิต ลิขิตใจ ดำเนินใน คลองสายบัว เจอตัวกัน ข้าหลวงน้อย คอยเลียบ หลบเลี่ยงทาง อยู่ข้างข้าง เจียมใจ ไม่ใฝ่ฝัน ปากแย้มยิ้ม ปรีดี ที่เจอกัน ทนกัดฟัน กล้ำกลืน ฝืนน้ำตา เจ็บข้างใน! มันเจ็บใจ ที่เสียรู้! ก็เพราะกู! เสียตัว แล้วนั้นหนา เสียให้หญิง เสียให้สาว ไม่นำพา มาเสียท่า! เจ้าพระยา พิชิตใจ! แค้นแสนแค้น ก็ต้องเก็บ ไว้ในอก จะปิดปก ว่าเขาทำ กรรมไฉน ฟ้าก็รู้ ดินก็รู้ อยู่แก่ใจ ลบยังไง ให้ลืม ขมขื่นจัง สาวปากน้ำ ที่เคยจีบ ชื่อแม่บัว เคยพันพัว ชิดใกล้ ใคร่สมหวัง โอ้แม่บัว คงแล้งน้ำ แล้วกระมัง อกคงพัง ฝันสลาย เพราะชายทราม...