ไม่รู้จะโทษ ‘ความเมา’ หรือ ‘ความเย้ายวน’ ของสาวสวยซึ่งรู้จักเพียงชื่อ ‘แก้วกัลยา’ ที่ทำให้ ‘จอมใจ จารุกร’ หลวมตัวหิ้วคนที่อยู่ในสภาพเดินเองแทบไม่เป็นขึ้นห้อง และสุดท้าย หนุ่มโสดสุดหล่อวัยสามสิบห้า เจ้าของไร่ปลูกข้าวบาร์เลย์ ชื่อดังในจังหวัดเชียงใหม่ก็ต้องพาหล่อนกลับไร่ในฐานะ ‘คู่นอน’ เพียงเพราะข้ออ้างว่าไม่มีที่จะไป ลูกอ้อน หรือน้ำตาที่ไหลเป็นเผาเตาก็ไม่รู้ที่ทำให้คนที่มีความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนกลายมาเป็นผู้หญิงคนที่สองที่เขายอมให้นอนร่วมเรือนโดยไม่ตะขิดตะขวงใจ ความน่ารักและช่างอ้อนของผู้ขออาศัยชั่วคราวนับวันจะทำให้หัวใจของคนที่เคยเจ็บเริ่มแกว่ง ยิ่งใกล้ชิด เขาก็อยากหาเรื่องให้มาอยู่ใกล้ๆ อยากแกล้ง อยากเอาเปรียบ ทั้งที่พยายามบอกใครต่อใครว่าไม่ได้คิดอะไรเกินไปกว่าสงสารผู้หญิง ตาดำๆ ที่ไม่รู้จะไปไหน ถ้าไม่เพราะเหตุชวนให้สงสัยกับท่าทีแปลกๆ ระหว่างมารดากับหล่อนหลังจากประจันหน้ากันครั้งแรก ความรู้สึกจริงๆ ที่มีก็คงจะถูกเก็บงำไม่ให้ใครรู้ต่อไป “เรื่องที่พี่พนันไว้กับคุณแม่ น้องแก้วอยากแพ้หรือชนะ” “พี่จอมล่ะคะ อยากชนะหรือจะยอมแพ้” “ถ้าอย่างนั้น ลองมาสู้กันสักตั้งมั้ยล่ะ พี่เองก็ไม่ชอบยอมให้ใครง่ายๆ เหมือนกัน” “เอาสิคะ จะเริ่มหรือยัง ตอนนี้เลยก็ได้ แต่บอกไว้ก่อนนะ แพ้แล้วอย่าพาล แพ้แล้วต้องเลิกไล่แก้วกลับบ้าน โอเคมั้ย” “จะยอมเสี่ยงจริงๆ เหรอ ต่อมความอดทนพี่บ้างครั้งมันก็ทำงานไม่เต็มประสิทธิภาพ ถ้าพี่เกิดปล้ำขึ้นมาแล้วทำเงียบ ไม่รับว่าปล้ำ รับรองน้องแก้วมีแต่เสียกับเสีย” “สองคืนก่อนแก้วก็เสียไปแล้วนี่คะ ถ้าจะเสียอีกรอบแลกกับการได้ชัยชนะ ก็น่าเสี่ยงอยู่” “หึ หึ พูดอย่างนี้ระวัง...เดี๋ยวก็ได้เสียทั้งคืนหรอก”