“ผมไม่สนเรื่องค่าตัวหรือค่าเสียเวลาอะไรหรอก แต่มีเรื่องที่ต้องตกลงกับคุณก่อนรับงาน” “เรื่องอะไรคะ” “ก่อนที่เราจะไปหาหมอ ผมขอทดลองใช้ชีวิตกับคุณสักหนึ่งเดือน เพื่อพิสูจน์ให้คุณเห็นว่าความรักไม่ใช่เรื่องที่เลวร้ายเสมอไป และอีกอยากผมอยากแน่ใจว่าตัดสินใจไม่ผิดที่เลือกคุณเป็นแม่ของลูกผม” ประโยคที่ร่ายยาวนั้น หากแต่ไม่สะดุดหูเท่ากับประโยคที่ว่า ทดลองอยู่ด้วยกัน เพราะฟังแล้วทำให้โรสศิรินรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีสักเท่าไหร่ “ทดลองอยู่ด้วยกัน คุณคงไม่หมายถึง อยู่ด้วยกันและใช้ห้องนอนร่วมกันหรอกใช่ไหม” ถามออกไปแล้วก็ต้องกลั้นใจรอฟังคำตอบ พร้อมกับภาวนาในใจว่าอย่าให้เป็นเหมือนที่เธอคิด เพราะถึงเขาจะหล่อปานเทพบุตรแต่เขาก็เป็นคนแปลกหน้าอยู่ดี และตอนนี้ก็ไม่มีอะไรมาการันตีความปลอดภัยของผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างเธอ แต่แล้วคำตอบที่ได้มาก็ทำให้หญิงสาวถึงกับต้องอ้าปากค้าง “ผมหมายถึงอย่างนั้นแหละ แต่คุณสบายใจได้ว่าผมจะไม่ปล้ำคุณ ถ้าคุณไม่เต็มใจ” คริสเตียนยืนยันเสียงหนัก ในท่าทีสงบ แต่ในใจนั้นแอบภาวนาให้เธอยอมตกลง “แล้วฉันจะเชื่อคุณได้ยังไงละคะ ว่าคุณจะไม่ปล้ำฉันอย่างที่ปากพูด” “ก็เพราะการพิสูจน์ครั้งนี้ผมเดิมพันด้วยหัวใจ ถ้าภายในหนึ่งเดือนผมทำให้คุณตกหลุมรักไม่ได้ ผมจะยอมให้ในสิ่งที่คุณต้องการ” คริสเตียนยื่นข้อเสนอที่แสนจะยั่วใจ ส่งผลให้โรสศิรินเผลอระบายยิ้มออกมา อย่างไม่รู้ตัว หญิงสาวจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาของอีกฝ่ายอย่างมีความหวัง คิ้วโค้งงามเลิกขึ้นเล็กน้อยราวกับใช้ความคิด เพียงครู่เดียวก็เอ่ยขึ้น “ฉันมั่นใจว่าคุณไม่มีทางทำให้ฉันตกหลุมรักคุณได้แน่ ต่อให้คุณพยายามพิสูจน์ตัวเองทั้งชีวิตฉันก็ยืนยันคำเดิมว่าฉันไม่อยากมีชีวิตคู่ เพราะฉะนั้นทางที่ดีคุณอย่าพยายามให้เสียเวลาเลยจะดีกว่า” คำพูดที่แสนจะมั่นใจของหญิงสาว แถมคำชี้แนะ ทำให้ความท้าทายในใจของชายหนุ่มทวีเพิ่มมากขึ้น ‘เกิดมาไม่เคยถูกผู้หญิงหน้าไหนปฏิเสธแบบนี้มาก่อน สาวๆค่อนโลกมีแต่จะวิ่งเขาหา แต่รายนี้กลับปฏิเสธอย่างมั่นอกมั่นใจ จะดูถูกกันมากไปแล้วมั่งแม่คุณ!’ “ผมไม่ใช่คนที่ยอมแพ้อะไรง่ายๆด้วยสิ ยิ่งอะไรที่ได้มายากๆผมยิ่งชอบ ถ้าคุณมั่นใจในความรู้สึกตัวเองมากก็ต้องกล้ารับคำท้าผมสิโรส” ดวงตาคู่สวยของคนฟังประกายแสงวาวโรจแวบหนึ่งหลังจากที่ได้ยินคำตอบของอีกฝ่ายแถมยังเรียกเธอสนิทสนมราวกับรู้จักกันมานาน แต่หญิงสาวก็ปรับสีหน้าให้กลับมาเป็นปกติก่อนที่จะหยั่งเชิงถาม “แล้วถ้าฉันไม่อยากรับคำท้าล่ะ คุณจะยอมไปโรงพยาบาลกับฉันไหม” “ไม่! ผมจะไม่ไปและไม่ให้อะไรกับคุณทั้งนั้น ผมให้เวลาคุณตัดสินใจหนึ่งนาทีถ้าตกลงก็เดินไปหาผมหน้าร้าน แต่ถ้าภายในหนึ่งนาทีคุณไม่เดินออกมาผมจะถือว่าก่อนหน้านี้เราไม่ได้คุยหรือรู้จักกัน” คริสเตียนบอกกับหญิงสาวก่อนจะลุกขึ้นเต็มความสูง ก้าวยาวๆออกจากร้านกาแฟไปทันที