รัญจวนเถื่อน โดย...บัวริน อารัมภบท “หนาวไหม” “ไม่” เขายิ้มออกมา“รนหาเรื่องแท้ๆ” “ใครหาเรื่อง คุณนั่นแหละ”หล่อนแหว “หนีผมมาทำไม” “บอกแล้วไงว่าเกลียด”คำพูดของหล่อนทำให้เวชยันต์หุบยิ้มทันที “เกลียดมากใช่ไหม” “แน่นอน” “ดี...เกลียดมากๆเลย ผมไม่สนหรอก” คนบ้า! ฟังพูดเข้า หล่อนมองเขาตาขุ่น “หน้าด้าน” “ช่วยไม่ได้”เวชยันต์ยักไหล่ “ยังไงคุณก็ต้องเป็นเมียผมอยู่ดี” “พูดบ้าๆ” “ก็จริงนี่ ลืมแล้วหรือว่าคุณแต่งงานกับผมแล้ว” “ไม่ลืม...แต่ไม่ยอมรับ...ฉันยังไม่ได้เป็นเมียคุณ อย่างน้อยก็ทางพฤตินัย ยังไม่ถือว่าเราเป็นสามีภรรยากันโดยสมบูรณ์” หล่อนมองเขาอย่างชิงชัง “ทำไม ผมมันน่ารังเกียจมากนักเหรอ” “มากที่สุด”คำตอบนั้นทำให้เขาหน้าแดงขึ้นมาทันที “แล้วเราจะได้เห็นกัน”เขาขบฟัน หล่อนหน้าเสีย...รู้สึกเหมือนถูกเขาคาดโทษเอาไว้ หล่อนทราบว่าเอาเข้าจริงๆหล่อนไม่มีทางสู้เขาได้เลย ดูเถอะ...ขนาดหนีมาไกลขนาดนี้เวชยันต์ยังตามเจอ หล่อนรู้สึกหนาวเยือกจนพูดไม่ออก หล่อนห่อไหล่ วาจาและแววตาของเขาดูน่ากลัวเหลือเกิน เป็นประดุจคำ รักด้วยใจ บัวริน