"ด้วยความที่เขาเคยชินกับโลกสีเทาใบนี้มาตั้งแต่เกิด การเป็นโมโน (ผู้ป่วยโรคประสาทไม่รับรู้สี) จึงไม่ได้ทำให้ชีวิตชเวยอนอูลำบากมากนัก แต่การที่ต้องมารู้จักกับคู่ชะตาที่เรียกกันว่าโพรบแบบโคยูฮันนี่สิที่น่าหนักใจ เพราะพอเจอกันได้ไม่นาน อีกฝ่ายก็เอาแต่พูดว่า ‘นายสวยจัง’ ไม่ก็ ‘ทำหน้าเหวอก็ยังสวย’ หรือแม้กระทั่ง ‘หน้าตอนไม่พอใจก็ยังสวย’ แถมยื่นข้อเสนอพิลึกๆ มาให้อีกว่า ‘เดี๋ยวฉันจะทำให้นายรู้จักสีเอง นายแค่ให้ฉันดูหน้านายก็พอ’ ทั้งที่ปกติโพรบส่วนใหญ่มักจะต้องพยายามออกห่างโมโน เพราะกลัวผลพวงที่ตามมาจากการยึดติดมากเกินไปของอีกฝ่าย แต่ทำไมคนคนนี้ถึงได้ขยันเข้าหาเขามากเสียจริงนะ ลำพังการตามหาแม่ที่หายออกจากบ้านไปตั้งหลายปี ชีวิตก็ยุ่งยากมากพอแล้ว ยังต้องมารับมือกับโพรบนิสัยแปลกๆ แบบนี้อีก ช่างน่าสงสารจริงๆ เลยชเวยอนอู "