ลูกสาวคนเล็กอายุได้ขวบกว่า ๆ ร้องไห้...หิวนมเขาไม่มีเงินติดตัวเลยสักบาทเมียต้องเอาน้ำผสมน้ำตาลละลายให้ลูกกินแทนนมไม่ใช่แค่มื้อเดียวลูกต้องกินน้ำตาลแทนนมอยู่หลายวัน เขาในฐานะของพ่อในฐานะของหัวหน้าครอบครัวเมื่อเห็นภาพสมาชิกในครอบครัวเป็นอย่างนี้ก็น้ำตาไหลออกมาไม่ได้ร้องไห้เพราะความอ่อนแอไม่ใช่ร้องไห้เพราะไม่สู้ชีวิตแต่ต้นรู้สึกว่า...โลกนี้โหดร้ายกับชีวิตของเขามากเกินไป ลูกๆกำลังจะอดตายร้องไห้โฮกันอยู่ไม่ว่าจะหันหน้ามองไปทางไหนหนทางมันตีบตัน...มืดมน...หมดสิ้นความหวังไม่รู้จะไปทำมาหากินอะไรไม่รู้จะหาเงินจากไหนแล้วทำยังไงลูกถึงจะไม่หิวพอคิดถึงลูกน้ำตาก็ไหลทะลักจนท่วมตาจนดวงตาพร่ามัวมองอะไรไม่เห็น ต้นนั่งมองดูภาพเหล่านี้แล้วอยู่ๆน้ำตามันก็ไหลออกมาเขาชาบซึ้งในความมีเมตตาของคุณป้าเขาบอกกับตัวเองว่า ตลอดชีวิต...จะไม่ลืมบุญคุณของคุณป้าผู้ออบอ้อมอารีคนนี้ได้เลย ช่วงนั้นเป็นช่วงที่ชีวิตเขาย่ำแย่มากเขาต้องดิ้นรนสุดชีวิตต้องต่อสู้ทุกรูปแบบเพื่อหนีให้พ้นความยากจนและเพื่อสร้างอนาคตที่ดีกว่า ------------------- เรื่องเล่าที่ผู้เขียนแต่งขึ้นโดยได้รับแรงบันใจจากชีวิตของผู้คนที่ต่อสู้ ดิ้นรน ไม่ย่อท้อ ต่ออุปสรรคต่างๆจนสามารถประสบความสำเร็จในชีวิตได้ โดยตัวละครและสถานที่ต่างๆเป็นการสมมุติขึ้นเพื่อเป็นตัวแทน ในการเล่าเรื่องราวที่จะถ่ายทอดการต่อสู้ของชีวิตคนๆหนึ่ง ว่าเขาได้ต่อสู้ชีวิตมามากมายขนาดไหน เพื่อเป็นแรงบันดาลใจให้ผู้อ่านได้มีจิตใจที่ฮึกเฮิมเติมพลังใจ ต่อสู้กับอุปสรรคต่างๆนาๆ ในชีวิตกันต่อไปครับ.